Het is een vraag die mij alsmaar meer gaat bezig houden naarmate Brussel en Europa hun invloed in een steeds toenemende mate doen gelden op zaken die toch beschouwd mogen worden als behorend tot het terrein van de nationale soevereiniteit. Het gaat daarbij niet om de inhoud, om de kwaliteit van de adviezen die afkomstig zijn uit de schoot van de Europese Unie noch of politieke partijen in de respektievelijke landen het gelijk van hun standpunten daardoor bevestigd krijgen. Datr is voor mij nauwelijks aan de orde. Waar het vooral steeds meer om lijkt te gaan is dat de souvereiniteit van lidstaten van de EU in het geding aan het komen is, dat hun autonomie op wetgevend gebied gemeten naar de praktijk zoals die zich vaker en vaker voordoet, danig op de tocht komt te staan. Met als meest dramatische voorbeelden van recente datum allereerst de dwingende opdracht aan regeringen om het begrotingstekort over 2013 terug te dringen tot die fameuze drie procent. Met direkt daarop volgend het klemmend advies aan Nederland om het systeem van de hypotheekrente-aftrek zo snel mogelijk af te bouwen, het Nederlands pensioenstelsel ingrijpend te herzien alsook de zorgkosten drastisch te reduceren.
Dat kregen we van een Fin te horen. En hoewel het slechts om adviezen gaat, is de toon ervan klemmend en indringend genoeg om ze niet het ene oor in en het andere uit laten gaan. Op de achtergrond ontwikkelt zich namelijk een systeem van sancties die zo stevig zijn dat de lidstaten het wel uit hun hoofd laten om het allemaal aan zich voorbij te laten gaan. Waarmee de vraag dus steeds aktueler wordt hoe het zover heeft kunnen komen, waar het zo faliekant is misgegaan, dat lidstaten, en dus ook Nederland, zich uitgeleverd hebben aan de Europese Commissie en de EU en zo hun souvereiniteit in de uitverkoop hebben gedaan. Was dit de droom die in 1945 werd gedroomd over een Verenigd Europa, of heeft ze zich nu ontwikkeld tot een nachtmerrie voor al die landen die niet meer een kant op kunnen gaan die zelf wel zouden willen? En word ik nu ook in de armen gedreven van de populisten, met hun meningen over en bezwaren tegen Europa. De tijd zal heel snel leren wie het gelijk aan zijn zijde krijgt en of mij deze Werdegang inderdaad overkomt. Want het kan toch niet waar zijn dat Nederland als souvereine staat ophoudt te bestaan?
robschimmert 
Och, dat dachten ze ooit ook in Maryland in de Verenigde Staten. of in Zeeland voor de zeventiende eeuw…
In elk geval heeft Europa gelijk als het om de hypotheekrenteaftrek gaat. Het moet afgelopen zijn met die bezopen aflossingsvrije tophypotheken met renteaftrek. Volledige beleggingshypotheken zouden verboden moeten worden. Het had nooit zo ver mogen komen. Vanaf 2013 zou voor nieuwe hypotheken alleen nog aftrek tegen het laagste belastingtarief moeten gelden, de renteaftrek in dertig jaar afbouwen naar nul zou het probleem tamelijk zacht oplossen en verplicht aflossen zou niet eens een discussiepunt moeten zijn. Bestaande gevallen moeten in vijf jaar afbouwen naar het laagste tarief en direct aan het verplichte aflossen beginnen.
Als een huishouden jaar op jaar een begrotingstekort heeft van drie procent, ontstaan er problemen, die op den duur onoverkomelijk zijn. Waarom zou dat voor het staatshuishouden anders zijn? Hoe is dat dan met meer dan drie procent? Laten we dat over aan onze kleinkinderen en achterkleinkinderen?
Als we zo beroerd met onze financiën omgaan, is het misschien wel goed dat er door een ander op gelet wordt.
Hoe naiëf moet je zijn om te durven stellen, dat je op de winkel wilt laten passen door de mensen, die mede- zo niet hoofdverantwoordelijk zijn voor de ronduit deplorabele staat, waarin die winkel verkeert? Jan met de Pet heeft de aflossingsvrije hypotheek niet uitgevonden noch aan zijn buren opgedrongen. Jan met de Pet is, zoals nu duidelijk wordt, niet degene die met de financiële voordelen ervan op de loop is gegaan. Het blijft me teleurstellen, dat zoveel mensen nog zo “corta de vista” kunnen blijven denken. Dat sterkt me steeds meer in de gedachte dat het niet makkelijk anders/beter zal worden in Nederland én Europa.
Volgens mij is de vrees voor een verlies aan soevereiniteit van de lidstaten voorlopig nog ongegrond. Op heel wat domeinen, soms heel frappant, durven het Hof van Justitie en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens zelfs geen uitspraak doen om net die soevereiniteit te vrijwaren. Het is normaal dat Europa de financiële situatie in haar lidstaten stabiel wil houden, anders stort de E.U. in elkaar. Pure adviezen zouden vaak gewoon opzij gelegd worden, vandaar dat de sancties die er steeds meer achter komen te zitten toch wel een goede stok achter de deur zijn. Bovendien schijnt de E.U. absoluut niet de intentie te hebben om uit te monden in een soort Verenigde Staten van Europa, waarin de lidstaten weggecijferd zouden worden. Zolang deze laatste niet hun zeggingskracht verliezen over de essentiële bestaanselementen van een staat, moeten we mijns inziens het Europa van morgen niet al te veel doornen op het hoofd prikken.
@RadaR
Jan met de Pet had wel ‘nee’ kunnen zeggen tegen die aflossingsvrije hypotheek. Je hoeft geen econoom te zijn om te snappen dat je er risico’s mee loopt. Het woord naïef kun je ook op die Jan met de Pet toepassen. Of is het zo moeilijk te snappen dat je schuld blijft staan als je niets terugbetaalt? Als Jan met de Pet dat niet snapt, is het maar goed dat ook hij niet op de winkel past.
De PvdA nam deel aan het laatste kabinet Lubbers en twee kabinetten Kok (1989-2002) . Was het toen beter? Zijn er toen maatregelen genomen tegen allerlei uitwassen en de veel te hoge staatsuitgaven, waarvan we nu de vruchten plukken? Tijdens Balkenende4 (2006-2010) dan, ook met de PvdA ?
Ik heb er een hard hoofd in of het beter wordt in Nederland én in Europa. Maar het lijkt me toch handig om te beginnen met ons houden aan het aanwezige budget, hoeveel pijn dat ook doet. Als onze welvaart een aantal jaren teruggedraaid wordt, leven we nog steeds in een zeer welvarend land.
@Nanos:
Vooropgesteld: het is mij in het geheel niet te doen om behoud of het voorkomen van verlies van onze opgeklopte welvaart. Want hoe kun je van welvaart spreken als die sinds eind jaren 90 in toenemende mate slechts werd verkregen op krediet? Tandjes minder, prima, maar dan ook graag een echt goed voorbeeld van onze overheid.
Het probleem is tweeledig: op dit moment zijn we bezig [de burger heeft geen keus] om onze welvaart terug te betalen aan Europa. We hebben al veel minder over dan pakweg 5 jaar geleden. Maar de schuld waarmee we die welvaart kochten raken we daarmee niet kwijt, sterker nog die is er nog steeds. Dus we hollen achteruit zonder onze schuld kwijt te raken.
En deze uitwas van het systeem hebben wij niet zelf verzonnen of geschapen.
Waar onze overheid [en zeker, dat slaat niet sec terug op het huidige kabinet, de door jou genoemde voorgangers hebben allen forse schuld aan de grote verspilling] het geld met bakken tegelijk over de Europese schutting gooit, verpietert de verwende Nederlander verder en verder.
Mijn opmerking over de hypotheken heeft uiteraard alles te maken met de mensen, die deze schuldgalgen opbouwden. De burger vervulde met verve de hem historisch toegedichte rol door zo snel als hij maar kon zijn nek in de strop te steken. Ondanks toen al waarschuwingen om het niet te doen.
Waar de overheid de verantwoordelijkheid weigerde te nemen om passende beschermingsmaatregelen te nemen [au contraire, zij joeg de boel juist stevig aan door eigen huisbezit te propageren en daarvoor alle obstakels om te halen] en daarvoor in de plaats het fenomeen “eigen verantwoordelijkheid” tot het grootste goed verhief kon je op de brokken wachten.
En van die brokken zijn we nog lang niet af, want we worden ook geacht de nog veel grotere brokken van anderen mede te betalen. Terwijl de bodem van de beurs steeds vaker en duidelijker in zicht komt.
Een Europese Unie moet inhouden dat iemand de baas is. Anders is er namelijk snel geen unie meer. En een baas moet soms rotklussen opknappen. Dus of we leggen ons daarbij neer, of we worden weer eigen baas.
Zonder iemand iets kwalijk te nemen, hebben vorige generaties de rekening ook door de huidige laten betalen. Dat had alleen niemand goed door. Alhoewel ik toen ik op de middelbare school voor het eerst van het omslagstelsel hoorde, bij mezelf dacht: nou, daar zal dan wel over nagedacht zijn door mensen die er verstand van hebben.
Regeren is vooruit zien en daar heeft het in grote mate aan gemankeert, het behoud van het goede heeft evenmin plaats gevonden, alles moest rigoreus op de helling. Nieuwe ontwikkelingen vragen altijd veel tijd en de nodige bezinning, een plotselinge omslag heeft eveneens vele járen nodig om tot hernieuwd evenwicht te komen.