Prima, als er over de doden niets dan goeds wordt verteld. Mijn zegen hebben de necrologen zolang ze zich wel bij de feiten houden en zich niet te buiten gaan aan overdrijving, die soms wel tot een hagiografie lijkt te neigen. Zoals ik nu voor mijn ogen zie gebeuren naar aanleiding van het overlijden van Lou Reed. De loftrompetten worden bij iedereen weer van de zolder gehaald en plotseling wordt hij gepromoveerd tot een nestor van de popmuziek. Alsof die muziekvorm pas serieus gestalte heeft gekregen dankzij hem en Presley, Domino, The Beatles en The Stones nooit hebben bestaan. O.k., ik begrijp best dat je wat moet om zo’n man te herdenken en dat je hem zelfs in het zonlicht van het collectieve geheugen moet proberen te plaatsen. Maar blijf daarbij wel normaal doen en laat men zich tot de feiten beperken. Waaruit Reed meer tevoorschijn komt als het icoon van het exces dan dat hij een bijdrage heeft geleverd tot de ontwikkeling van de popmuziek. Iets anders is er van zijn artistieke testament niet te maken.
Die enkele hit die hij als solo – artiest scoorde, weegt immers niet op tegen de impact van zijn shockeren waarvan zijn hele muzikale loopbaan doortrokken is geweest, met als meest bizarre hoogtepunt zijn performance in het Amsterdamse Concertgebouw, waar hij zich tijdens zijn optreden en plein public een shot heroïne toediende. Zo diep kun je dus zinken als artiest als daar de herinnering aan hem blijft steken en nooit overtroffen wordt door welke muzikale prestatie ook. Of dat zijn inktzwarte album “Berlin” was, zijn lidmaatschap van The Velvet Underground dan wel zijn partnership met Andy Warhol. Per saldo heeft dat bijeen genomen nauwelijks betekenis gehad voor de popmuziek zoals ze nu is geworden en bleek Lou Reed uiteindelijk en vooral achteraf beschouwd alleen een grauwe en treurige halteplaats te bieden in de ontwikkeling ontwikkeling ervan, welke slechts opviel omdat ze bizar en volkomen anders was. Zodat het misplaatst is om van hem een nestor te maken, laat staan krokodillentranen te huilen om zijn verscheiden. Want met zijn gedrag en optreden is hij allesbehalve dat voorbeeld en icoon geweest dat nu in de necrologieën opeens ten tonele wordt gevoerd.
robschimmert 
😉 Kweeniehoor Rob… Is dit stukje niet een “generatie-kwestie” 😉 ?
Voor mijn generatie — *kuch* — heeft LR weldegelijk een rol gespeeld. Tenminste, in de amsterdamse punkclubs van de jaren 80 werd ‘ie (zeer) regelmatig gedraaid. M.i. waren LR en de VU voor veel punk/garage rock-bandjes destijds “lichtend voorbeeld” , en ja, helaas ook in het gebruik van middelen ‘zoals daar zijn’.
Zelf heb ik nog een hele hoop vinyl èn cassetebandjes met de naam LR en of LR erop. Berlin heb ik nou net toevallig niet in vinyl, omdat ik die èrg somber vind en er slecht tegen kon.
Ik vermoed dat je de punk en de garagerock van de 80ies gemist hebt 😉 Ondertussen keek die generatie heel serieus naar de jaren 60. Als Iggy Pop van The Stooges (een van de andere helden van de punkgeneratie) overlijdt, kun je dezelfde adoratie onder ‘ons oudere jongeren’ ontdekken (ik waarschuw je alvast ;-)) Idem geldt voor L. Cohen.
Andere 60ies-helden van de Punkgeneratie (destijds gedraaid in de A’damse punkclubs): The Sonics, The Lime Spiders, The Kinks, The Vogues, The Yardbirds, Question Mark & The Mysterians (m.n. ’96 Tears’) enz enz enz enz enz 😉 Dus hoezo: geen invloed…?
Om je dag goed te maken, een PRACHTIG nummer van LR/tVU:
Ik wilde volstaan met de opmerking “kijk, een popliefhebber die over een echte [rock]icoon oordeelt” en dat levert dan dit soort gebrabbel en gekuch op. Maar toen las ik de fraaie reactie van Jolie en haastte me mezelf daar vierkant achter te scharen.
Rob, leg de Beach Boys [niets ten nadele van hen overigens] even terzijde en draai Rock&Roll Animal één keer. Gooi je haar door de war en zet de volumeknop hoog genoeg.
Hoe meer tegengas ik krijg, des te meer stijft me dat in mijn opvatting dat Reed zwaar overschat is en wordt, want inhoudelijk, let wel inhoudelijk, dat is muzikaal, geen enkele bijdrage heeft geleverd tot de ontwikkeling van de popmuziek, maar des te meer als poseur zijn partij heeft meegeblazen. En praat me helemaal niet over The Velvet Underground. Die groep zou allang vergeten zijn als Warhol zijn naam er niet aan gehecht had.
Ik begrijp het. John Cale… een nobody, Nico …… een geschift Duits wijf. Ik zei het toch al: zo kijkt een bij popmuziek blijven steken analyticus tegen vernieuwers [lang niet altijd geslaagd maar wel broodnodig in een wereld van de eenheidsworst en pulp] aan. Maar zoals jij de loftrompet steekt over Brian Wilson, zo doe ik dat over wijlen Reed.
Hmm, jeetje Rob… Wat een vreemde ervaring. Ik had nooit gedacht dat ik de invloed van Lou Reed aan iemand zou proberen uit te leggen, en al helemaal niet aan iemand van ‘jouw (met zoveel kennis+ervaring) generatie’.
Is het misschien een kwestie van smaak?
Maar als iets niet je smaak is, dan kun je toch nog wel de invloed ervan zien?
Zou het niet gek zijn als ik zou zeggen “Heavy Metal is niet mijn smaak” ‘dus’ “Led Zeppelin’ (die ik overigens zeer waardeer) ‘was een invloedsloze band”?
Nu heb ik er vandaag nog ‘ns lang overnagedacht. En ik denk: Reed was (klaarblijkelijk) niet de stem van jouw generatie. maar…… Wèl van de mijne.
Hoe vreemd dat ook moge klinken voor iemand (als Reed) die vrijwel op de dag af 23 jaar eerder geboren is dan ik, en daarmee (bijna) de leeftijd van mijn ouders had.
Wat Reed in zijn teksten en in zijn muzikale sfeer verwoordde, sloot veel meer aan bij mijn generatie. Wij kwamen van school, van onze studies, en er was geen werk, geen plek voor ons. Wat onze leraren ons hadden voorgehouden: dat de wereld beter zou worden als wij maar volwassen werden en hùn linkse idealen uitvoerden, (wat wij van harte probeerden), bleek… een illusie. Voor ons was nergens plek, zodra wij onze drs-titel, ons kunstacademie-diploma, ons conservatoriumdiploma of wat dan ook hadden behaald. Wij leerden op onze opleidingen hoe je ..uitkeringen moest aanvragen, waarbij ik me accuut inschreef voor een andere studie, (die ik niet kon volgen omdat de studieduur verkort was.) Wie (zoals ik) geen uitkering wilde, nam genoegen met werk op een laag niveau, of met beperkt aantal uren, beneden bijstandsniveau, en leefde in armoede.
Dat waren de jaren 80.
En daar was Lou Reed.
Met zijn zwarte teksten.
En zijn zwarte outfit, en zijn zwarte bril, zijn zwarte (verslavingsgevecht) leven, en zijn zwarte commentaren tegen ‘journalisten’ (lees: ouwe lui, die wèl een baan hadden, en die ons, jongeren, in de jaren 80, in de weg zaten, en compleet niet geinteresseerd waren voor ‘ons leed.’)
Waarom zou voor “ons” een “sukkel” als John Lennon een lichtend voorbeeld geweest moeten zijn, met zijn “suffe teksten” als bijv. ‘Revolution’?
Lees: ‘Lachwekkend, zo’n John Lennon,’ —snap je?
Voor mijn generatie was Reed (maar ook het sarcasme van Dylan, de melancholie van Leonard Cohen, en zelfs Iggy Pop en Mick Jagger) veel begrijpelijker dan zo’n warhoofd als John Lennon, of ‘leuke liedjes zangers’ als Cliff Richard en Elvis Presley. Natuurlijk, je begrijpt de muzikale kracht ervan, maar de impact?
Zeggingskracht had eerder een tekst als
‘I am tired, I am weary
I could sleep for a thousand years
A thousand dreams that would awake me
Different colors made of tears’
dan een of andere (-excuse me-) vrolijke fluttekst van Lennon-McCartney.
In de jaren 80, de tijd dat mijn generatie Lou Reed draaide, en zijn invloed voelbaar was in de punkrock van die tijd, heb ik mensen kapot zien gaan aan de drank, mensen shots zien zetten, allerhande harddrugs zien gebruiken — niet omdat ze Lou Reed immiteerden, maar… omdat de tijd hard en genadeloos was.
Dezelfde harde, genadeloze tijd die Reed ook al geschetst had. De tijd die er was omdat wij mensen zijn, die elkaar dit aandoen.
Talloze bands uit de punkrock- en new wave tijd hadden Lou Reed en The VU als inspiratiebron, maar ook oudere bands, zoals Jonathan Richman & the Modern Lovers in hun vroege dagen. Of eigentijdse muzikanten, als Dylan, en zelfs the Beatles hebben gekeken naar het werk van Reed.
Een paar prachtige nummers die, naar eigen zeggen, niet bestaan zouden hebben als de maker ervan niet met enige jalouzie gekeken had naar het werk van Lou Reed en The VU:
I’m Straight (JR & Modern Lovers)
Pablo Picasso (JR & ML)
Maargoed, het is praten tegen de bierkaai, Rob 😉
Ik ben (helaas) op teveel uitvaarten geweest waar Lou Reed gedraaid werd om zeker te weten dat de goede (maar verslaafde, onaardige, horkerige en en en) man invloed gehad heeft. Op mijn generatie 😉 Op jouw generatie niet, maar dat was vast omdat je, hoe kan het ook anders, heel ver voorliep op de mijne 😉
Gelukkig hadden wij Lou Reed, die zich ondanks zijn wijze leeftijd (verslavingen, horkerigheid, lastige karakter en en en) nog verlaagde in het verstaanbaar maken voor ònze generatie 😉
Mijn welgemeende bewondering voor en al even welgemeende complimenten aan de schrijfster van deze 24 karaats reactie.
En dan gaat die reactie ook nog eens over [inmiddels late] Lou Reed. Makes my day somewhat 🙂
Jeetje, Dankjewel RadaR! You make my day (night)! 🙂 Waar een scherp stukje van Rob al niet allemaal toe kan leiden 🙂 De kritiek van Rob snap ik op zich wel, ik had dat over Warhol ook wel ‘ns geroepen, -al vermoed ik dat Reeds waardering voor Warhol veel complexer/genuanceerder gelegen zal hebben. Al met al ging ik er altijd van uit dat Reed, net als John Cale (en en en en en) eenvoudig tot de muziekgeschiedenis gerekend werden, wat je in smaakopzicht ook van hun werk kon vinden. Ik had in mijn eigen blog nog best graag een soort top X gemaakt, van ‘welke jaren 60 grootheden inspireerden de jaren 80’, maar ….het tijdsgebrek ;-/ Misschien lukt het me nog.
Mocht het zover komen dan zal ik zeker even komen kijken. Je muziek smaak intrigeert me. 🙂 Wat overigens niet wil zeggen, dat ik Rob’s smaak zou willen afkraken. Hij houdt meer van zoet en soft, dat is het waarschijnlijk.
Het was ook nog een enorme hork ook. En die twee nummers die er mee door kunnen, daar had ik best zonder gekund. Ik snap zijn legende status ook niet helemaal. Ik hoorde vanochtend dat hij alles aan Bowie te danken heeft.
Iedereen mag hier uiteraard zijn eigen gedachten over laten gaan, ik sluit me toch wel een beetje aan bij de mening van Jolie, die dit keurig verwoord…
Ik behoor wel tot de doelgroep, maar had bitter weinig met Reed. Des te meer bewonderde ik Jon Lord die onlangs op dezelfde leeftijd is overleden en waar je dan weer veel minder over hoorde.
@ Jolie: Hoewel je van mij geen Reed – adept hebt gemaakt, heb je mij met jouw gloedvolle betoog wel een entree tot een wereld verschaft waarvan ik het bestaan kende, maar nooit de binnenkant heb gezien, ondanks dat ik de tachtiger jaren ook aan de lijve heb ondervonden. Maar dat heeft mijn zestigerjaren-optimisme, zoals blijkt, er nooit onder gekregen.
@Rob: Je reactie hangt op een verkeerde plek en geeft maar weer eens aan dat je dat reageren op reacties beter uit kan schakelen.
@Jolie: Je betoog hierboven verklaart waarschijnlijk ook waarom ik weinig met Reed heb. Ik begon met werk in 1980 en had 14 dagen voordat mijn schoolperiode was be-eindigd een vaste baan. In de techniek was net als nu een terkort aan werknemers. Al mijn kennissen werkten ook in de techniek en hadden ook allemaal een vaste baan. Soort zoekt nu eenmaal soort. De hoge werkloosheid lag in andere segmenten en daar had ik weinig contact mee. Het waren ook geen prettige mensen om mee om te gaan, ze hadden een te hoge graad van verzuring. Misschien koppelde ik Lou Reed daar onbewust ook wel aan.
Je generalisering via het introduceren van 2 separate maatschappelijke groepen is zeker niet geheel correct. Zelf was ik in de jaren 80 niet werkloos en idem gold voor minimaal 90% van mijn gelijkdenkenden en gelijkgestemden [ook qua muziek]. Maar Reed bleef met regelmaat op de toen nog draaitafel komen. 🙂
Bad habbits kennen namelijk geen grenzen in de vorm van decades.
Dankje Rob, -ik snap het hoor, en wees blij: hou àltijd vast aan je 60erjaren optimisme! Het is een groot goed.
‘Soort zoekt soort’ zou ik hier niet zeggen Ximaar. Of althans, het is niet afhankelijk van het “vak.” Techniek, prima, — ik heb het over inschrijven bij 10 uitzendbureau’s en toch nèrgens een baan krijgen, techniek of geen techniek. In 1980 was ik 15, en zat ik nog op school, die tijd was onvergelijkbaar. Dit gaat over een iets latere tijd. ‘Contact’ met “andere segmenten” was ook niet zo’n issue. Evenmin of “verzuring” een graad had.
Mijn generatie had m.i. met allerlei segmenten contact, en probeerde flexibel te zijn. Is schoonmaak gewenst? Dan doe je schoonmaak. Gymnasiumdiploma of niet. En of je dan onprettige mensen (??) tegenkwam, kan wezen hoor, maar elk verhaal was interessant. Leerde je (ik althans) weer nieuwe invalshoeken van. Zo denk je als je jong bent, en eerlijk gezegd: zo denk ik nog steeds wel.
De mensen die zich doodzopen, (of anderszins fataal leefden) waren ook niet noodzakelijk de mensen met de slechtste (of minst technische) banen, integendeel. Dat is mijns inziens, terugkijkend, eerder gekoppeld aan hun “extra bagage.” Mensen die ook nog eens kamp(t)en met een geschiedenis van misbruik of andere onzekermakende factoren, waren minder goed opgewassen tegen de extreem harde jaren 80, begin 90.
Misschien is het gewoon het beste om *blij* te zijn dat je niets herkent in de teksten of biografie van Reed. Die dingen heb je in elk geval niet meegemaakt, of zijn je niet zo dicht op het lijf gekomen.
Ik ken ook niemand die de jaren 80 terug wil; soms praat ik erover met vrienden en kennissen uit die tijd, en niemand heeft er heimwee naar, integendeel. Heerlijk toch!