Het kan haast niet anders of wij, inwoners van Schimmert, zijn nu aan de beurt. Wat zoveel betekent dat wat tot de dag van vandaag altijd ver weg leek, waar wij alleen maar kennis van namen via de krant, zo maar opeens en totaal onverwacht ons dorp is binnengeslopen. We waanden ons hier doorgaans veilig en wat er in de boze buitenwereld gebeurde, was ver van ons bed. De mensen hier kenden geen zorg, waren niet bevreesd, vertrouwden elkaar blindelings. En van de ene op de andere dag is daar de angst voor in de plaats gekomen, voorafgegaan door de schrik over wat ons opeens overkwam. Een golf van inbraken rolde zich uit over het hele dorp. Woningen, Schimmertenaren werden er volkomen willekeurig door getroffen. Een patroon noch enige logica viel er in te ontdekken zoals er verder evenmin iets zichtbaar of tastbaar werd van die toegenomen vrees. Hoogstens dat mensen meer op straat bij elkaar stonden en dat er achter de voordeuren meer over gefluisterd werd. De schrik zat er in enen namelijk goed in met alle gevolgen voor het gedrag van mensen die alert werden op elk opvallend teken of afwijkend gedrag.
Een willekeurig telefoontje dat nadat het opgenomen was, niet beantwoord werd, riep angstige vermoedens en de wildste speculaties op. Denken en doen werd in vele opzichten aangepast op grond van het idee dat zo het kwaad dat zijn weg in het dorp gevonden had, wel bezworen, afgeleid of afgeschrikt zou worden. Beveiligingsfunctionarissen en – adviseurs draaiden in no time overuren, beleefden een hausse waarin ze nog altijd zitten. Want de narigheid van die inbraken is nog altijd niet voorbij. Wat een sfeer van beklemming heeft doen ontstaan die alleen maar sterker wordt met elke melding van een nieuwe inbraak en de daaruit voortkomende onzekerheid wie er vervolgens aan de beurt zal zijn. Je daaraan onttrekken is uitermate moeilijk omdat je ook in je direkte omgeving gekonfronteerd wordt met die angst, die schrik, die twijfel die bezit heeft genomen van zoveel mensen en waartegenover je wel positie moet kiezen. Wat voor mij tenminste wel geldt. Jezelf blijven biedt de beste uitkomst en nog meer de wil om je niet door die gauwdieven van de wijs te laten brengen, laat staan je gedrag daarnaar te veranderen en van je huis een belegerde veste te maken. Dat is mijn eer te na en het laatste dat er hier gebeurt zonder dat ik zo nodig de held hoef uit te hangen.
robschimmert 
Dat wordt even oppassen en ramen en deuren goed sluiten als je weggaat.
Ja, je hebt mooi praten. Zo blijft Gebrook wel lekker in de luwte, als wij hier de klappen opvangen.
Ja, zo af en toe gebeurde dat in Beek ook. Het lijkt wel alsof een groep criminelen die dorpen systematisch afgaat van tijd tot tijd. En economisch gaat het ook niet zo goed daar, toch?
Een keer heb ik het meegemaakt, een woning inbraak terwijl we gewoon thuis waren. S Morgens rond vijf uur, we sliepen nog. De hond niet gelukkig. Maar toch zijn ze binnengekomen en hebben mijn tas en mijn fototas meegepikt. Voor meer was er geen tijd. De politie heeft ons toen geadviseerd een bedrijf naar de sloten te laten kijken. We hebben toen direct goede sloten, dievenklauwen en extra slotjes laten plaatsen. Want het boevengilde zoekt de zwakke plek, loopt van huis tot huis en ziet waar ze makkelijk binnen kunnen komen.
Pingback: Afsluiting « bVision & Photography
2 Dagen na deze post was er bij ons in schimmert ingebroken om 19 jan 2012… nu bijna 2.5 jaar verder is er weer ingebroken. Ik voel me niet meer veilig in schimmert. Ondanks alle maatregelen die we in huis genomen hadden.