De lezer blijft gewaarschuwd. Er valt nog veel te vertellen. Elke dag weer kijk ik er daarom naar uit om mijn werkelijkheid over het voetlicht te brengen in het besef dat het maar een vleug van de allesomvattende werkelijkheid is die mij omringt. Zodat het lastig is om daarin de waarheid, de realiteit zoals die objectief is, te herkennen. Omdat die door mij wordt waargenomen vanuit mijn perspectief, smal als dat is. Met die beperking en erkenning tegelijk ga ik telkens weer aan de slag om het leven zoals zich dat aan mij voordoet, te betrappen en erover te vertellen. In een fragment, in zo’n snipper waaruit het bestaan, mijn bestaan en de door mij ervaren werkelijkheid is opgebouwd. Zo’n verslag van gebeurtenissen op de vierkante meter die ik inneem en die altijd weer blijkt te grenzen aan hetzelfde kleine gebied van mijn medemensen. Met als mooiste voorbeeld de spanning en de wrijving die dat veroorzaakt of teweeg kan brengen als dat allemaal te na kan komen op zo’n uitgesproken plek als de kassa van de supermarkt. Waaraan geen ontkomen is noch aan de hebbelijkheden van anderen, die zich daar wel moeten manifesteren, omdat ieder is zoals die is en dus daar blijkbaar niet anders kan. Zodat het nog wel eens wil schuren. Is het niet voor mij, dan toch voor een ander.
Omdat er nu eenmaal nooit aan afstemming wordt gedaan of het gewoon niet zo nauw luistert, juist aan de band bij die kassa. Want het zal mij toch niet alleen overkomen dat wanneer ik mijn aankopen op de band leg, dat mijn opvolger al aanstalten maakt om haar of zijn aankopen ook op die band te leggen, daarmee de ruimte die ik nodig heb, in feite beperkend? Precies zo, leert mijn ervaring, gaat het na de afrekening, als mijn voorganger daar vaker mijn mogelijkheden begrenst door op het dooist mogelijke akkertje de aangeschafte spullen van de band af te nemen en in te pakken. Met mij op dat moment, na al betaald te hebben, in de wachtstand omdat ik geen kant op kan. That’s life, zong Sinatra welluidend, en zo zijn we dus met elkaar getrouwd. In een verstandshuwelijk waarin het een kwestie van geven en nemen is geworden en leven en laten leven het enige motto is waaronder een bestaan en een samenleving vol te houden is. Schraal, dat wel, maar het is gewoon niet anders, waardoor er met wat schrijnen en schuren geleefd zal moeten worden. En in feite noodzakelijk is om van dat leven te blijven houden of het in elk geval vol te kunnen houden.
robschimmert 
totdat je de de hoogst individuele zelfscan kassa ontdekt, afrekenen voor een computer en je mag er zo lang mogelijk overdoen als je zelf wilt, je pakt in op je gemak, je rekent af en het bonnetje spuugt uit de machine.
Ik ga ook naar de Appie met scan. Heb nergens last van terwijl het aan de kassa’s retedruk is.
“Wij hebben ook onze problemen in deze maatschappij. Hier gaat ook niet alles vanzelf,” heb ik mijn tante in Syrië vanochtend nog gewhatsapt. En mijn neef in Gaza is ook kapot van de uitschakeling van Ajax. We hebben allemaal onze dagelijkse sores.
Bij de zelfscan kassa moet je niet staan met broodjes zonder streepjescode. Het leven is nu eenmaal ingewikkeld, Laten we elkaar troosten.
Zolang we de sores buiten de landsgrenzen houden en niet dwangmatig naar ons toehalen is ‘hier’ de plek waar we ook daadwerkelijk, zei het op bescheiden schaal, iets voor elkaar kunnen betekenen.
Ja, dat vonden de Amerikanen tot 1917 en 1942 ook, maar gelukkig besloten die toen toch maar zich wèl iets aan te trekken van wat er buiten hun landsgrenzen gebeurde. Ik zal niet zeggen dat dat puur om altruïstische redenen is geweest, maar we kunnen er toch wel blij mee zijn. Maar dat komt niet in het benepen hoofd van een PVV-stemmer op natuurlijk.