Een eenmalig optreden van Messi

Omdat hij een fenomeen is, een unicum, is hij een studie waard. Daarvoor was gisterenavond alle gelegenheid gedurende de negentig minuten dat PSV tegen Barcelona speelde. Het was de eerste keer dat hij aantrad in het Philips – stadion, Lionel Messi, en het zal meteen ook wel de laatste keer zijn geweest. Zo gaat dat met vedettes, die alleen maar aan eenmalige optredens doen en zo tegelijk onvergetelijk worden. Omdat het daardoor namelijk onmogelijk wordt om ze met iets of iemand, en nog niet eens met zichzelf te vergelijken. Zo word je dus een legende. En dat zal Messi na gisterenavond zonder twijfel definitief in Eindhoven zijn geworden, nadat hij PSV met twee flitsende en ogenschijnlijk simpele voetbewegingen van alle illusies beroofde. In die enkele opleving, in dat ene moment, waarop die kleine Argentijn wel het patent kon hebben, kenmerkt zich de artiest, de grootmeester, in dit geval van de groene grasmat. Want verder hoor en zie je hem niet, hoewel ook bij hem het zweet tappelings van het hoofd glijdt blijkens die enkele close ups die hem voor de tv-kijker thuis opvallend in beeld brachten. Wat toch op inspanningen lijkt, waar dat verder op het veld nauwelijks van hem valt af te lezen. Want zo te zien sjokt hij wat voort, slaapwandelt hij als het ware, met zo nu en dan een drafje. Atletisch en lekker fris ziet het allemaal niet uit bij dat mannetje, dat altijd wat gebogen en met het hoofd licht voorover loopt, wel in het rond kijkt, maar zeker geen beweging teveel maakt.

Zodat het al met al behoorlijk sloom oogt, de hele verschijning en het optreden van die Lionel Messi, in en ook door die veel te ruim bemeten broek. Die daarmee zijn tegenstanders mogelijk zelfs wat in slaap sust en het idee geeft dat het deze avond met zijn gevaar wel zal loslopen en dat er best wat te halen is. Tot die vijfenzestigste minuut aanbreekt en hij ineens de geest krijgt en zichzelf katapulteert in een ren, waarin de beweging van zijn benen niet eens te zien is. Hij zoekt en vindt de positie voor die beslissende dribbel waarmee hij drie tegenstanders het bos instuurt en op het verkeerde been zet, om zo de ruimte te maken voor dat ene vernietigende schot dat in een oogwenk van zijn voet vertrekt en het vijandelijk doel, dat van PSV, genadeloos treft voordat iemand anders dat beseft. Door welke opleving de wedstrijd bijna gespeeld is behoudens die punt op de i die diezelfde Messi kort daarna nog eens zet als er weer zo’n moment is waarop hij even de geest heeft. Gewoon met een vrije trap die het verschil definitief maakt, waarna hij sjokkend zijn tijd vol maakt en zijn weg vervolgt met dromen. Misschien wel over Rosario. Nee, niet zijn tegenstander, die hem waarschijnlijk, telkens als hij hem weer eens passeert, wel zal herinneren aan zijn geboortestad met diezelfde naam in zijn Argentijns vaderland, waar zijn triomfocht als begenadigd en bewonderd voetballer ooit begon en die in Eindhoven zijn zoveelste halteplaats heeft gekregen.

Advertentie