Is spreken nog wel zilver en zwijgen goud waard? Dat is een vraag die in de wereld van vandaag best eens gesteld mag worden. Want is dit niet een babbelzieke tijd geworden, waarin iedereen zijn uiterste best doet om wat van zich te laten horen? Wat dan eigenlijk een understatement is, omdat de hoge toon en het hoge woord veel meer heersen. Zie mensen met elkaar verkeren en communiceren, door elkaar, over elkaar en langs elkaar. Eendimensionaal en in maar één enkele richting. En als er maar geluid wordt gegeven en als men zijn ei maar kwijt is. Dan heet het gesprek, of wat daar dan voor door gaat, geslaagd. Ondanks alle rumoer en rusteloosheid en los van het feit of er iemand geweest is die het vertelde, het verhaal, de inhoud ervan heeft meegekregen. Is er echt geluisterd en heeft men het gevoel dat men gehoor heeft gekregen? Of doet ook dat er niet toe? Want die indruk wordt ook wel eens vaker gewekt. En wie heeft het andersom ook niet eens ondervonden dat er ogenschijnlijk geluisterd wordt, maar dat gaande het gesprek de blik van de toehoorder verstart, de ogen leger worden, verdwalen of op zoek gaan naar een volgend punt, waar mogelijk ook wat aan te knopen valt?
Waardoor de spreker een spreker tegen en met zichzelf wordt, zich verloren voelt en uit pure nood maar verder blijft praten, om zichzelf niet in de steek te laten. En dan zijn er die gesprekspartners die een enkel moment wel goed luisteren, maar dat dan vooral doen om het goede aangrijpingspunt te vinden om dan het gesprek over te nemen met het eigen verhaal, dat dan bedoeld is als spiegel van verwantschap, omdat zij iets soortgelijks ook wel eens hebben meegemaakt en dat vooral willen laten horen. Maar voor de verteller is lekker beslist anders. Resteert nog dat andere tijdsverschijnsel dat erin bestaat dat het geduld en de wil niet meer bestaan om iemand uit te laten spreken, zijn betoog af te laten maken. Onderbreken en afkappen is aan de orde van de dag. Maar of dat nou zoiets als de volgende stap in onze beschaving is, staat te bezien. Het lijkt eerder een stap terug, als het luisterend oor zijn kracht en waarde dreigt te verliezen.
robschimmert 
Ik vind het af en toe wel grappig. Laatst tijdens een belangrijke vergadering vroeg de voorzitter waarom ik geen deel nam aan de vergadering. Mijn antwoord was dat iedereen het beter wist en niet luisterde naar anderen en dat we op die wijze geen stap verder kwamen… Daarna had niemand meer wat te vertellen.
Zet maar een vet uitroepteken achter dit comment.
Je hebt mijn schoonmoeder ontmoet begrijp ik?
Vertel eens….
Nou, die zit je altijd aan te kijken als je wat vertelt en dan zie je aan haar dat ze niet aan het luisteren is maar gespannen aan het wachten tot er in mijn relaas een pauze valt, zodat ze kan overnemen. Ja, dat had de dochter van Ria ook, gaat het dan. 😉
Exact! En zo ken ik er helaas heel wat.