Perfectie kan behoorlijk irriteren, als het al niet voor jeuk en kriebels zorgt. Zo voel ik het tenminste wel als alles op rolletjes loopt, totaal voorspelbaar is en er nergens een manco of een foutje optreedt. Het schakelt je als het ware uit en doet het besef ontstaan dat je tussenkomst nergens meer gewenst is, dat je niet meer nodig bent. Er wordt voor je gedacht. Sterker nog, je wordt gewoon geleefd en hoeft in feite alleen nog maar adem te halen. Leve de lol kan wel vergeten worden, omdat ze in feite ingewisseld wordt voor de dood in de pot. Wat een verworvenheid lijkt, een verrijking, blijkt in die volmaaktheid alleen maar verarming en leegheid teweeg te brengen, als er niet meer gedacht, verbeeld of gefantaseerd hoeft te worden. Dat wordt allemaal voor je gedaan. Tot in de puntjes in orde, zodat er blindelings op vertrouwd kan worden en de volledige overgave een feit is. Dat doemscenario ontrolde zich nog niet zo lang geleden onverwacht en ook ongewenst voor mij. Per toeval en eigenlijk door een foute handeling van mij. Voordat ik het wist was het wonder der navigatie zo maar in mijn gezichtsveld gekomen. Met natuurlijk als ingang mijn mobiele telefoon, dat technisch vernuft dat de wereld voor mij tot handzame proporties terug wil brengen. Onder andere via Google Maps. Wist ik veel van de mogelijkheden die achter die naam schuil bleken te gaan. Maar nieuwsgierig was ik in elk geval wel, zodat ik de app met die naam opende om vervolgens te zien wat ik daar zoal mee kon.
Onder andere een beschrijving van een route naar een fictieve vakantiebestemming tot in detail zichtbaar maken. Leuk. Maar noodzakelijk? Eigenlijk niet omdat ik altijd mijn weg waar dan ook heb weten te vinden. Plotseling kwam er nu iets bij, toen ik een stukje van die route ging uitproberen. Want hoe het gebeurde en waardoor, weet ik werkelijk niet, maar toen ik startte klonk ineens een vrouwelijke stem door de auto die mij de weg begon te wijzen en ook nog eens aankondigde hoe lang ik er over zou doen. Toen ik over de eerste verbazing heen was, heb ik het apparaat uitgezet, omdat het allemaal niet meer dan een vingeroefening was. Tot ik het vandaag nog eens wilde uitproberen, maar dan nu met een echt begin en eind. Met dezelfde start van de procedure voor een traject van circa acht kilometer dat volgens de prognose van die navigatrice na precies tien minuten afgelegd zou zijn, waarna zij mij tot op de tien meter nauwkeurig de weg wees en met een beslistheid waartegen geen verweer mogelijk was. Tot in de puntjes geregeld dus, met mij als chauffeur gereduceerd tot verlengstuk van de GPS en die dame en volledig onthand toen ik inderdaad tot op de seconde nauwkeurig mijn bestemming bereikte. Maar om nou te zeggen dat ik mij daarmee geholpen voelde, zou sterk overdreven zijn en in strijd met mijn gevoel dat zich verzet tegen die perfectie en meer heeft met alles zoals het ooit was en voor mij altijd goed genoeg is geweest, ondanks – achteraf bezien welkome – gebreken.
robschimmert 