Elk nadeel heeft zijn voordeel. Waarom zou er niet geparafraseerd mogen worden op een van die hoge wijsheden van ons nationale voetbalorakel naar aanleiding van het echec van het Nederlands elftal, dat in Konya zijn definitieve Waterloo vond en tegelijkertijd daar het legio opgeblazen ego’s volledig doorgeprikt zag? Gemankeerde voetbalmiljonairs met een mislukt zelfbeeld mochten weer terug naar af, werden weer stervelingen. Hoe moeilijk het voor menige omhooggevallen of vermeende vedette ook was om weer op aarde en in de eigen proporties terug te keren. Gewoon is ook voor hen weer gek genoeg. Wat al de eerste winst van die afgang van gisterenavond genoemd kan worden. Maar daarmee is het tellen van onze zegeningen nog allerminst afgelopen. Bezie maar eens dat wenkend perspectief van een junimaand in het jaar van een Europees Kampioenschap Voetbal, 2016 dus, dat straten en huizen nu eens niet afgedekt of opgetuigd zijn met oranje doek of plastic. Geen geblèr in café’s of op terrassen noch een door radio en tv opgefokt volksgemoed dat gebiedt om supporter van Oranje te zijn. Met de gelegenheidsliedjes en die bekende Nederlanders die zich opeens bekeren en bekennen tot liefhebber van het voetbal en in wiens spoor het blijkbaar lekkerder supporteren is. Om nog maar te zwijgen van alle voor – en nabeschouwingen die niets toevoegen behalve dan dat ze de oren uit plegen te komen.
Van die waan van een maand lang, met spelletjes, muziekjes, gesprekjes en al die reclameboodschappen en uitingen van sponsors die het voetbal tot hoofdzaak maken, blijft Nederland verlost. De zomer van 2016 wordt er weer een van het gebruikelijke formaat, met Wimbledon en de Tour de France in het centrum van de belangstelling van de sportliefhebber. En dat doet enorm goed, vooral ook omdat we nu weer met de twee benen op de grond staan en onszelf niets meer hoeven wijs te maken, iets in de trant van een favorietenrol tijdens het Europees Kampioenschap Voetbal. Wat een zegen is het om daarvan verlost te zijn! Van die inbeelding, die aanmatiging, van die euvele moed om onszelf eens in de vier jaar en bij elke gelegenheid en wedstrijd daartussen aan te praten dat wij een woordje meespreken, ook met onze Hollandse School. Een fijn vooruitzicht die voetballoosheid. En dat allemaal dankzij de afgang van gisterenavond, dankzij die koude Turkse douche die spelers van Oranje bereid kregen. Waarmee het eind van een tijdperk glorieus Nederlands voetbal werd gemarkeerd en tegelijk een nieuwe nederigheid werd geannonceerd, met alle stilte, rust en hopelijk normaliteit vandien. Misschien moeten wij daarom het Nederlands elftal eigenlijk dankbaar zijn. Omdat het ons weer terugbracht bij onszelf. Oftewel is dat het grootste voordeel van het nadeel van die nederlaag dat gerust op de koop toe mag worden genomen.
robschimmert 
Slaakt zucht van verlichting.
Mij boeit het ook niet veel. Het WK, daarvan zou ik wel graag zien dat we het halen.
Helemaal mee eens, Rob! Tijd voor een nieuw start.