Valley of love

Het stadium waarin de filmrecensie in de krant of op internet voor mij maat – en richtinggevend was voor mijn gang naar de bioscoop, heb ik al lang en hoog en breed achter mij gelaten, laat staan dat ik onder de indruk ben van de balletjes en sterretjes die uitgedeeld worden ter bekrachtiging kennelijk van zo’n oordeel. Te vaak kwam ik ermee op de koffie en bleek het hele verhaal van die recensent in geen enkele verhouding te staan tot wat ik van een film had gevonden. In dat standpunt werd ik gisteren opnieuw bevestigd nadat ik “Valley of love” van Guillaume Nicloux had gezien, met in de hoofdrollen Gérard Depardieu en Isabelle Huppert, twee geweldenaren van de Franse cinema. Het bleek een bijzondere en intrigerende film te zijn. Allereerst omdat Depardieu en Huppert zichzelf mochten spelen als acteurs die al vijfendertig jaar niet hadden samengewerkt, in een fictief verhaal, waarvan ik de plot en de rode draad in het midden laat, omdat dat er nauwelijks toe doet in de beoordeling van de film zelf. Daarin mogen en kunnen beide hoofdrolspelers schitteren en laten zien dat acteren op het hoogste niveau wordt gedaan met woord, blik en gebaar.

En als dat dan vorm krijgt in de bizarre en tegelijk fascinerende omgeving van de bloedhete Death Valley in Californië, dan ontstaat een kader waarbinnen de regisseur Nicloux zijn vakmanschap voluit kan benutten om de beklemming die in het verhaal besloten ligt, verder fraai en indringend vorm te geven. Waarbij hij zich met name schatplichtig toont aan de meester van het filmisch surrealisme, David Lynch, zoals deze dat ten beste gaf in zijn vermaarde serie ‘Twin Peaks’. Met naast zich dus Depardieu en Huppert die ook al hun registers gebruiken om dit “Valley of love” tot een hoogstandje van eigentijdse cinema te maken. Met uiteraard een open eind en nog legio andere vragen die niet een, twee, drie beantwoord worden, maar waarmee je als kijker wel naar huis wordt gestuurd. Omdat er niets mis mee is om nog een tijdje met zo’n film bezig te zijn, om er wat langer over na te denken. Waardoor het kijken ernaar voor mij een waardevolle tijdsbesteding is geweest, die ik iedere filmliefhebber daarom ook van harte aanbeveel. Waarbij ik nog het welgemeend advies geef om vooraf vooral geen enkele recensie na te lezen. Omdat het grootste deel van degenen die zich daar aan waagden, in mijn ogen er maar een slag naar sloeg en zich er wel snel en gemakkelijk vanaf heeft gemaakt.