Wildgroei aan liefdadigheid

Voor het eerst sinds jaren is er en plein public de staf gebroken over het monster van de privatisering. Het werd de oorzaak van alle ellende op het spoor genoemd, de reden dat er zoveel miljarden over de balk zijn gegooid voor de aanleg en exploitatie van een onrendabele HogeSnelheidsLijn. Het heeft dus nergens toe geleid, die hele marktwerking. Op het spoor dus bijvoorbeeld. Maar er zijn nog wel meer domeinen te noemen waar de ordening verdwenen is en er in feite een struikgewas van regels en wetten is ontstaan, waar het recht van de sterkste alleen kan gelden. In de gezondheidszorg, de thuiszorg, het onderwijs. Domeinen die volledig ten onder lijken te gaan aan de deregulering, aan de terugtrekking van de overheid daaruit. Waar heeft die privatisering trouwens wel het heil aan de consument, de individuele burger gebracht die volgens het liberale gedachtengoed dat eraan ten grondslag ligt, onvermijdelijk op de samenleving zou neerdalen, dus welvaart en geluk moest brengen. Wat ik ervan merk is dat het aantal voedselbanken hand over hand stijgt en de bedeling en liefdadigheid alleen maar groeien. Afgezien van alle collecties die mijn voordeur passeren en waarvan het enige voordeel is dat je nog eens iemand anders uit dorpsgemeenschap spreekt dan wie tot je eigen kennissenkring behoort, word je langzamerhand gek, doodgegooid en overstelpt door allerlei charitatieve initiatieven. Wat op zich best verwonderlijk is. Want voorzover mij duidelijk ontstaat er jaarlijks een aanmerkelijke pot uit alle loterijen waarvan een veelheid aan goede doelen lijkt te profiteren.

Zodat de konklusie aannemelijk zou zijn dat genoeg echt genoeg is en verdere wildgroei zeker niet rechtvaardigt. Maar dat krijg je er dus van als een samenleving geregeerd wordt door de tucht van de markt en dus alles en iedereen zijn eigen gang kan gaan en ook nog een goede kans daarin maakt als men er maar een goed doel met de haren bij sleept. Met onder andere als gevolg dat radio en tv steeds meer vervuild worden door speciale uitzendingen en actieprogramma’s om noden te lenigen dan wel ziektes te bestrijden of wetenschappelijk onderzoek of milieuprogramma’s te ondersteunen. Waarmee weer zendtijd wordt gevuld, maar nog meer artiesten van de straat worden gehouden en mooie sier met zichzelf kunnen maken als zij zich vertonen als dat icoon dat zich sterk maakt voor het volgende of zoveelste goede doel. Zo groeit en groeit dat oerwoud van liefdadigheid dankzij de privatisering en de werking van de markt. Met als gevolg dat je van goede huize moet komen om door de bomen nog het bos te kunnen zien. Ik ben in elk geval in die jungle verdwaald en doe dus niet meer mee, tot het moment dat de Tweede Kamer met een wetsvoorstel komt om alle inkomens, uiteraard progressief, te belasten. Welke inhouding dan als ieders bijdrage aan de goede doelen geldt. Want met zoals het nu gaat promoveren wij onszelf tot de lachers van Europa. Of is er nog een land dat zichzelf ook zo onzinnig gedraagt?

Advertentie