Nieuws en haar slachtoffers

Het past eigenlijk helemaal in het beeld van de toenemende hoeveelheid informatie waaronder we alleen maar meer bedolven raken. Logisch dat emoties dan ook hoger oplopen en op alle mogelijke wijzen een weg moeten vinden. Vandaar die stille tochten, die knuffels, waxinelichtjes, het massale rouwbeklag, die uitingen van onderlinge verbondenheid waar ook maar geen eind aan wil komen. En natuurlijk de kippenvelmomenten waarvan elke dag er op gezag van de media wel enkele kent. Wie gaat er niet gebukt onder het lot dat ons maar via de journaals en andere nieuwsbronnen blijft treffen? Zijn we met zijn allen niet zo langzamerhand slachtoffer aan het worden, ja, van wat en wie al niet? Machteloosheid maakt zich alleen maar meer van ons meester en zoekt vervolgens zijn eigen uitweg. Bij mij openbaart zich dat bijvoorbeeld in de doodgeslagen behoefte aan nieuws en uitleg ervan, wat dan tegenwoordig zo mooi verdieping heet. Ik hoef zo langzamerhand echt niet meer alles te weten, merk ik iedere avond als NRC Handelsblad door mij wordt opengeslagen en ik de paginagrote artikelen zie door middel waarvan ik meer zicht zou kunnen krijgen op uiteenlopende aspecten van alle wereldnieuws. Waarvoor ik dus meer en meer bedank. Mijn kop en mijn buik zitten namelijk volkomen vol. Neem vandaag bijvoorbeeld het interview met zangeres Selah Sue of de extra bijlage over Matisse en het artikel over schilder Sigmar Polke en over de beveiligingsprocedure rond de cockpitdeuren. De enkele oogopslag was voldoende om ze gewoon aan mij voorbij te laten gaan.

Net zoals die uiteenzetting over eventuele hogere straffen voor klanten van jeugprostituees, de twee pagina’s over kraken en de Engelse anti – Europeaan Nigel Farage en een verhaal over de Columbiaanse wielrenner Quintana op de Vlaamse kasseien. Ik heb ze mooi voor lief genomen. Omdat het er allemaal gewoon niet meer bij kon. Zo heeft die uitdijende informatievoorziening mij toch klein gekregen. Zo langzamerhand lig ik uitgeteld aan de kant van een samenleving waarbij ik, als ik het dictaat van de media volg, toch minder lijk te gaan horen. Niet dat ik mij de zielepiet vind noch een beroep wil doen op die alsmaar onvermijdelijker wordende slachtofferhulp die te pas en te onpas, gevraagd en ongevraagd opduikt omdat er immers altijd mensen zouden zijn die een steun in de rug bij het ondergaan van het nieuws over alle rampspoed, geweld en ellende in de wereld best kunnen gebruiken. Waarmee we in ons land zelfs over de top dreigen te raken, nu we de sublimatie en bekroning van ons lijden en onze zieligheid hebben gevonden in de creatie van een leerstoel aan Tilburg Universiteit, waar slachtofferkunde tot wetenschap is verheven en de naam van victimologie heeft gekregen. Waarmee wat niet gekker moest worden, dat uiteindelijk toch werd. Met als vaandeldraagster Rianne Letschert. En wie het nog niet gelooft, moet er nu echt aan bij het aanschouwen van haar afbeelding die ook nog eens toont dat slachtofferschap in Nederland zo waar ook loont als je door haar bij de hand wordt genomen wanneer je tussen de rails bent geraakt bij het vernemen van die stortvloed aan nieuws.

Advertentie