Een grenswandeling

Nog zo’n verhaal waar de goede moed vanaf spat. Het is het relaas van een wandeling en dan zo een welke met een gouden randje in het geheugen wordt opgeslagen en die op enig moment absoluut voor herhaling vatbaar is. Ook omdat ze zich nu afwikkelde in een nawinters decor, dus nog lang niet alle facetten van de schoonheid tot uitdrukking bracht, welke die omgeving onmiskenbaar in zich herbergt. Omdat het bestek hier toch beperkt is, moet ik het verhaal dat echt lang uitgesponnen kan worden, kort houden. Wat zoveel inhoudt dat ik me moet houden bij de highlights waar er genoeg van te zien waren tijdens die wandeling die zo’n tweeënhalf uur in beslag nam en welke begon in Oud-Lemiers, bij de eeuwenoude Catharinakapel die haar bekendheid vooral verkreeg door de wandschilderingen die de Limburgse kunstenaar Hans Truyen erin aanbracht. Meteen daar werd de Nederlands-Duitse grens overgestoken, via een minuscuul bruggetje en voetpad over de Selzerbeek, die tijdens dat wandelen steeds een belangrijke markering zou vormen. Het eerste stuk was een stevige klim naar het opvallend puur Duitse dorpje Orsbach, waarvan die eigensoortigheid juist opvalt omdat het praktisch aan alle kanten door Nederland omsloten wordt. Of misschien wel daarom. Die weg naar boven voert langs het schitterende kasteel Lemiers, langs de Lemierser Ölmühle en enkele fraaie landhuizen die in de negentiende eeuw gebouwd zijn. In Orsbach zelf pakten we een andere draad op, namelijk die van de Grenzroute 7, welke een grote lus behelsde.

Die voerde in eerste instantie langs een strook die zich op de Nederlands-Duitse grens aan de kant van Bocholtz bevond, waar hoogstamfruitbomen opnieuw geplant waren alsook nieuw struikgewas dat met alle mogelijke haagsoorten daarin was aangebracht. Een verrassing, die ook nog eens verluchtigd werd door het fraaie uitzicht op Simpelveld en Heerlen en het Avantis – industrieterrein, dat wit oplichtte door de felle zon die erop scheen. In het vervolg van de lus, die terugdraaide in de richting van de Selzerbeek, frappeerde allereerst het ongerepte bosgebied dat haast achteloos op de helling lag, onze afdaling omzoomde, welke ons uiteindelijk langs een totaal afgelegen en in bedrijf zijnde kaasmakerij terugvoerde naar het dal, naar het Nederlandse gehucht Mamelis, dat haar naam ook aan het befaamde Benedictijnerklooster heeft gegeven. Wij bleven op Duits grondgebied om het pad, of liever gezegd karrespoor, door de wetlands langs de Selzerbeek te volgen. Met als verrassende uitkomst de weg die we aan het begin van de wandeling steil omhoog naar Orsbach hadden afgelegd. Wat toch een opluchting betekende omdat we het bange voorgevoel hadden dat we door die Grenzroute 7 weer tot het klimmen gebracht zouden worden. Dat bleef ons gelukkig bespaard. Omdat het echt mooi was geweest. Zowel letterlijk als figuurlijk. Hoewel het wat ons betreft ook weer niet lang hoeft te duren voordat wij hier terugkeren. Zo goed is die wandeling ons bevallen. En dat zal ze anderen beslist net zo doen.

Advertentie