Unieke ervaringen

Van sleur ben ik nogal wars. Niets krijgt mij zo in de gordijnen als routine, die dagelijks weerkerende bezigheden die wel gedaan moeten worden maar waarbij de blik op oneindig kan en het verstand op nul. Het zal voor velen vermoedelijk behaaglijk en veilig voelen, maar ik krijg er telkens weer de kriebels van. Hoewel ik ook weet dat niet iedere dag een avontuur kan zijn of opleveren. Maar desalniettemin ben ik elke dag toch weer op zoek naar iets nieuws, iets anders, iets onverwachts dat zich eigenlijk altijd blijkt voor te doen, als je er maar voor open staat en het opzoekt, aktief er mee bezig bent. Waarbij ik op voorhand datgene uitsluit dat aan je oog passeert op radio, tv en in de krant, omdat je daar niet aktief in of bij participeert. Het gaat altijd weer om die stap die jezelf zet of het initiatief dat je neemt. En dan blijkt het steeds weer honderd procent mee te vallen, mits, en dat moet nogmaals worden gezegd, je er voor toegerust bent en er open voor staat. Waar het bij mij, zo merk ik voortdurend bij de opmaak van de balans aan het eind van een dag, gelukkig nog altijd niet aan ontbreekt. En dan gaat het echt niet om de grootsheid der dingen die je ondergaat. Ook wat klein en ogenschijnlijk nietig, dus niet direkt meeslepend is, kan veel verrassingen bieden. Bepalend is slechts het oog dat je er voor hebt. Zoals ik gisteren tot mijn plezier weer mocht konkluderen aan de hand van een aantal nieuwe ervaringen die ik had opgedaan.

Met de stemmige stilte van de Maas, die er was en lag en zich nauwelijks bewoog in het grijze licht van november en aan Maastricht daarmee die bijzondere dimensie van dat moment gaf. Wat nog een extra accent kreeg doordat ik het voor het eerst mocht meemaken dat de brug over die rivier geopend werd, hoewel je er als voetganger over het steil oplopend deel gewoon over kon blijven lopen en je weg mocht vervolgen zonder een oponthoud. Een unieke situatie die eerder op de dag al was voorafgegaan door een andere door mij nog ongekende ervaring. Welke ik opdeed tijdens de gebruikelijke woensdagochtendwandeling, die zich dit keer voltrok rond ons dorp Schimmert. Mijn veronderstelling dat ik daar inmiddels wel elke weg en steg kende, werd gelogenstraft door de kennismaking met een verborgen en steil wandelpad, dat vanaf het gehucht Raar voerde naar het daaronder gelegen Waterval en dat tijdens die afdaling de fraaiste en nog ongekende vergezichten opleverde. Waarmee mijn dagelijkse portie aan verrassingen gecompleteerd leek, ware het niet dat ik in de avonduren mijzelf nog tracteerde op een paar hoofdstukken uit de biografie van de schrijver W.F. Hermans, om aldus opnieuw tot een dag te komen die het meer dan waard was om geleefd te worden.

Advertentie