Fijn op de Tapijn

Er moet kennelijk het toeval en een fantastische nazomerdag voor nodig zijn om te ontdekken dat een stad als Maastricht zo maar goud in handen heef. Een raadselachtige formulering? Toch niet als de naam van de Tapijnkazerne valt. Dat is een gebouwencomplex dat grenst aan het Stadspark en dat jarenlang heeft leeg gestaan en dreigde te verpieteren tot het na slepende onderhandelingen overgedragen werd aan de gemeente die er een zinvolle bestemming voor schijnt te hebben. Welke is voor de buitenwacht nog niet duidelijk. Maar mochten er toch vragen over zijn, dan kunnen die al snel een antwoord vinden in de wijze waarop een deel van dat complex nu al benut wordt. Die doet namelijk denken aan vergelijkbare, spannende omgevingen in Berlijn en Kopenhagen waar de artistieke en intellectuele scene in no time raad wist met soortgelijke beschikbare panden. Ogenschijnlijk rijp voor de sloop, maar alleszins geschikt voor alle vormen van gebruik. Wat dan ook sinds 13 september j.l. met die Tapijnkazerne, althans met een flink aantal gebouwen ervan, gebeurt. Met werkelijk verrassende resultaten. In de vorm van onder andere een foto-tentoonstelling die door het fraaie weer op een buitenterrein gehouden kon worden. Met op een groot aantal panelen de opnamen die tien Maastrichtse fotografen van het buitenleven in de Chinese stad Chengdou maakten, een stad die een vriendschaps – en zakelijke band heeft met Maastricht.

Deze expositie die de naam ‘Reflections’ heeft gekregen, blijft geopend tot en met 19 oktober. De verwondering hield hier niet op. Want kreeg een vervolg in het verderop gelegen gebouw M, waar een speciale expositie was ingericht, die liet zien hoe een vijftiental Maastrichtenaren de werkzaamheden in verband met de ondertunneling van de A2 tot nu toe heeft ervaren en in allerlei artistieke uitingsvormen verwerkte. Met soms mooie resultaten. Zoals de compositie van jazzgitarist Joep van Leeuwen, die van de geluiden uit de bouwputten een muziekstuk wist te maken. Of de speelse gedichten van Har Linssen. Plus de echte verrassingen die meteen de hoogtepunten vormden van deze tentoonstelling die nog maar tot en met zondag 21 september geopend is: de fijnzinnige aquarellen van Rineke Kroon, die daarmee een vervolg gaf aan eerder soortgelijk werk dat zij realiseerde naar aanleiding van de bouw van de Noorderbrug in 1983 en 1984. En last but not least, want voor elke bezoeker een ware sensatie, de bewerkte foto’s van Huub Giesbertz, die nadat speciale kleureffecten daarin gerealiseerd waren, afgedrukt werden op aluminiumplaten, waardoor schitterende in het oog springende panelen ontstonden. Een absoluut novum en een opvallend debuut dat de verrassing van het bezoek aan dit compleex compleet maakte. Waardoor het echt fijn was om op de Tapijn te zijn, ook vanwege de royale en gratis parkeerfaciliteiten.