De schijn van lijden

Hoe competitief de huidige wereld is en hoezeer leven steeds meer de schijn krijgt van overleven met het daarbij horend lijden en het vanzelfsprekend heldendom is nog het beste op te maken uit de wijze waarop momenteel wordt omgesprongen met het weer, de verwachtingen en ook de rapportages. We komen langzamerhand om in de alarmfases zoveel en de codes rood, oranje, geel en de overige kleuren van de regenboog, welke uiteraard synoniem zijn aan of model staan voor een volgend niveau van rampspoed en ellende dat ons volgens de meteorologen te wachten staat. Wat niet wil zeggen dat het weer nu zoveel veranderd is ten opzichte van vroeger. Naar mijn idee niet. Maar onze weerprofeten lijken ook behoefte te hebben aan wat smeuiigheid en jus in hun overigens zo korrelig bestaan dat slechts opgebouwd schijnt uit weerkaarten, radarbeelden en computermodellen. Dus moeten zij wat en maken zij zichzelf als het ware de verslaggevers van topsport en wekken aldus de indruk dat zij getuige zijn van enerverende wedstrijden, waarin permanent records worden gebroken. Waarmee zij denkelijk ook voorzien in de bij hun klanten, kijkers, lezers en luisteraars vermeende behoefte aan spanning, sensatie en amusement. Hoe moet ik anders die opeenvolging van records interpreteren die maandelijks en zonder ophouden gevestigd lijken te worden.

Is er een ander belang mee gediend dan het vermaak van het publiek? Mij lijkt het niet. Want de informatiewaarde van zulke getallen is niet meer dan nul, zodat de verstrekking van zulke gegevens hoogstens bedoeld en erop gericht kan zijn om alle mogelijke sluimerende sentimenten te dienen. Met daarvan een recent en ook sprekend voorbeeld van berichten over het weer die er verder totaal niets doen en dus nergens toe bijdragen. Of was de melding dat de maand september van dit jaar tot nu toe de droogste sedert 1906 was, zinvol dan wel droeg ze bij tot de oplossing van een probleem dat zo werd gememoreerd? Nee dus. Gewoon nutteloos nieuws dat zelfs alle relevantie verloor toen ik vanochtend bij het wakker worden auto’s over de natte weg voor mijn huis hoorde suizen. Druppels op mijn dak maakten een einde aan die voorbarig gewekte illusie dat we weer iets bijzonders gingen beleven en zo misschien wel even de schijn van wat lijden op ons konden laden. Waardoor ik beteuterd en teleurgesteld had moeten zijn, als ik niet blij was geweest dat er weer eens geen record was gevestigd of gebroken. Omdat ik zo langzamerhand schoon genoeg heb van die hijgerigheid die ook in ons weerbericht is geslopen. Alsof we totaal niet meer op de plaats rust kunnen maken en eens gewoon willen doen dat er niets aan de hand is….