Evaluatie van een prognose

Zoals beloofd en ook overeenkomstig de langzamerhand ontstane gewoonte mag ik vandaag, op de eerste dag na afloop van de Tour, hier weer met de billen bloot als ik mag laten zien wat mijn prognose van de toptien van het eindklassement van de Ronde van Frankrijk wel waard is geweest. Hoe is mijn zicht op en kennis van het hedendaags wielrennen vertaald in de korrekte voorspelling van de einduitslag van die ronde? Mondjesmaat mag de konklusie luiden waarmee ik maar meteen met de deur in huis val. Kennis blijkt geen enkele voorwaarde in te houden op een adequate kijk op de toekomst. Althans in mijn geval niet, waarbij onvoorziene omstandigheden zoals het vallen en uitvallen van Froome, Contador en Talansky geen enkel excuus kunnen inhouden. Dat komt elk jaar wel weer voor en hoort zelfs bij het spel dat die hele Tour de France toch inhoudt. Al met al valt wel op dat de suprematie van de uiteindelijke winnaar Nibali door mij onvoldoende is voorzien, waarbij ik zelfs de kanttekening durf te maken dat het mij niet zou hebben verbaasd als hij, indien zij de koers tot het einde hadden volgehouden, Contador en Froome ook zou hebben afgetroefd, maar daar nu mee tot 2015 zal moeten wachten. Naar een dergelijke titanenstrijd – want dat zal het zonder twijfel worden – kijk ik nu al reikhalzend uit. Was dit al foutief ingeschat, nog erger sloeg ik de plank mis met mijn grove overschatting van de mogelijkheden van Rodriguez, van den Broeck en Kwiatkowski in deze Tour de France, waar ze het schromelijk hebben laten afweten.

Hetzelfde, zij het in wat mindere mate, geldt voor Mollema en Valverde, van wie ik echt wat meer had verwacht. Bij beiden hield het nauwelijks over, hoewel zij er met hun plaats in de toptien wel voor zorgden dat mijn prognose per saldo nog wel iets bleek voor te stellen. Maar ook niet veel meer dan dat omdat ik namelijk de spectaculaire progressie van het Franse wielrennen, zoals belichaamd door Peraud, Pinot en Bardet, niet had voorzien noch aan de Tsjechische revelatie König en de bijna vaste waarde Haimar Zubeldia en ook niet aan Laurens ten Dam een plaats bij die eerste tien in het eindklassement had toegedacht. Waartegenover staat dat de uiteindelijke nummer vijf, Tejay van Garderen, door mij in mijn prognose was opgevoerd als mijn dark horse, als de troefkaart die ik achter de hand had. Dat is dan nog van positieve invloed geweest op de balans, op de eindafrekening die ik drie weken terug beloofde op te maken en hier te presenteren. Wat dus geresulteerd heeft in een uitkomst die toch negatiever was dan andere jaren en zich dus paradoxaal verhoudt met mijn toegenomen kennis van de wielersport. Zodat mij niets anders rest om deze Toureditie af te sluiten met de woorden dat het volgend jaar van mijn kant echt beter moet.

Advertentie