Humbug onder de sterren

Omdat er vandaag weer links en rechts Michelin – sterren werden uitgedeeld en ingenomen, is dat de beste gelegenheid en aanleiding om van dat hele festival van quasi – en wouldbe – geneugten en dikdoenerij ook wat te vinden. Want waar gaat het nou helemaal over, dat uitspreken van oordelen en toekennen van kwalificaties door zo’n autoriteit die zichzelf daartoe heeft benoemd en die aldus een fuik uitzet voor al die goedgelovigen, meelopers en jaknikkers van wie het enig gerief bestaat om zich thuis te voelen bij de waan van de dag? Met als gevolg aangeklede niksigheid die tot uitdrukking komt in de meest bizarre composities die dan door moeten gaan voor delicatessen en exquis eetgenot zouden opleveren. Terwijl het niets anders dan humbug is waarin ijdele statuszoekers wel met hun grote voeten moeten trappen, omdat ze in hun jacht naar die unieke ervaring waar ze mooi weer mee willen spelen, welhaast gedoemd zijn om hun onderscheidingsvermogen volledig te verliezen. Laat staan dat hun inwendige mens nog ergens in die exclusieve omgeving aan bod komt.

Wat hen verder om het even is omdat het ongemak van die lege maag in de verste verte niet opweegt tegen de gelukzaligheid om van een uitzonderlijk gerecht te hebben genoten in een sfeer en omgeving waar je als klant slechts de Michelin – sterren ziet en daarmee ook voor de dag denkt te kunnen komen. Maar zeker niet bij mij nadat ik jaren geleden ook eens deel heb mogen nemen aan zo’n opgeklopt avondje dat voor die vermeende fijnproevers en lekkerbekken in elkaar gestoken was. Op tweesterren-niveau. Voor geen fractie minder zodat de verwachtingen wel hooggespannen moesten zijn, maar totaal niet waargemaakt werden in een sessie die uiteindelijk vierenhalf uur bleek te duren en zo een ware marteling werd. Want zie maar eens kans om tijdens zo’n marathon de moed erin te houden als elk half uur een volgende vondst en bijzonderheid met poeha wordt aangekondigd, terwijl het telkens de omvang van twee vingers dik had en ook nog eens nergens naar smaakte. Met als enig resultaat een verloren avond die hoogstens het inzicht bracht dat Michelin inderdaad slechts synoniem aan opblazen kan zijn, met dien verstande dat je zo’n gevoel aan een avondje onder die sterren beslist niet overhoudt. Hoogstens die levensgrote kater die op het laatst als aap uit de mouw van een lege beurs komt.