Genant geneuzel en ook nog eens op de vierkante millimeter. En dat dik zestig jaar na dato zodat niemand zich nog ergens een buil aan zou kunnen vallen. Behalve natuurlijk politiek Den Haag waar het weer een geweldig issue is en punt van een oneindig debat. Waarin de vraag centraal staat of we over de totale breedte aan Indonesië ruimhartig onze excuses moeten aanbieden en onze spijt dienen te betuigen voor door Nederland begaan geweld tijdens de koloniale oorlogen tussen 1945 en 1949 of dat we de verontschuldigingen alleen dan aanbieden als het door juridische procedures niet meer anders kan. Omdat bij een algemeen ‘nostra culpa’ het schadeclaims zou kunnen gaan regenen, luidt de opvatting in met name VVD – kringen in Den Haag. Waartegenover Frans Timmermans, de minister van Buitenlandse Zaken, het wat ruimhartiger en minder bevreesde standpunt inneemt, zonder dat overigens een van de partijen al een beweging heeft gemaakt en het nog altijd modderen blijft met en over ons verleden in Indonesië, waarbij we tot dusverre nog niet verder zijn gekomen dan de erkenning in 2005 dat Nederland aan de verkeerde kant van de geschiedenis had gestaan door met militair ingrijpen geprobeerd te hebben de kolonie voor zich te behouden.
Ferme taal die dus bijna zestig jaar later opklonk uit de mond van een Nederlands minister en blijkbaar zo stoer en flink was dat de schrik er bij het politiek establishment op het Binnenhof meteen zo hevig in zat dat er daarna nog geen enkel extra gebaar van deemoed naar onze voormalige kolonie kon worden gemaakt. Ook nu barst het er nog van de labbekakken en de broekenpoepers die te beroerd zijn om een stap te zetten, of het nu VVD-ers zijn of dat ze Timmermans heten. Want het zou ons dan zo maar geld kunnen kosten. Waarmee de handen van de huidige bestuurders niet minder vuil zijn dan die van al hun voorgangers, te beginnen bij die ministers die eind veertiger jaren direkt verantwoordelijk waren voor alle door onze militairen in Indonesië begane misdaden en waar dus nadien door geen bewindsman openlijk afstand van is genomen en men het dus tot op de dag vandaag nog waagt te debatteren of er wel of geen excuses passen voor dat collectieve wangedrag. Des te treuriger onze euvele moed om ons in al die jaren wel als gidsland te manifesteren, dat zo goed het verschil tussen goed en fout wist behalve dus, en laat dat vooral goed gezegd zijn, als het eigen straatje schoon geveegd moest worden.
robschimmert 
Er schijnt nog een verschil te zitten tussen excuses maken en spijt betuigen hoorde ik laatst van een “slachtoffer” van de slavernij. Excuses kun je namelijk aanvaarden of niet, met spijt kun je niks. Mwah..aardig punt.
Vierkante millimeterwerk wat mij betreft.
Sowieso zijn excuses dat. Wat koop je daarvoor 60 jaar na dato?
Ik vind al dat excuusgedoe grote onzin. De laatste jaren moet er voor van alles excuus worden aangeboden. Hou toch eens op.
Precies, moet je eens googlen op excuses WOII. Degene die bovenaan zou moeten staan is niet op de eerste pagina terug te vinden. Onzin dus.
NOT! Als je je al die tijd als gidsland hebt gedragen en het allemaal zo goed wist, met die hele grote broek aan, dan moet je je ook zo flink tonen door je nederigheid te laten zien tav de fouten die je zelf ook hebt gemaakt.
Dat vingertje wijzen wat wij steeds doen heeft te maken met dat we een politiek correct land willen zijn. Hoe we echt zijn is anders inderdaad. Maar Duitse excuses zijn misschien te lang geleden voor Google. Ik weet dat ze wel hebben plaatsgevonden. Maar ik weet niet of ze oprecht waren en gevolgd werden door acties. (geld, hulp) of dat het alleen bij woorden is gebleven?
Ach, maar had Koningin Beatrix bij een bezoek aldaar al niet iets van excuus aangeboden? Het grappige was toen dat de Indonesiërs het niet wilden horen. Ze waren het vergeten, of het leek ze niet van belang.