Hoewel ik al bijna achtendertig jaar in Zuid – Limburg woon en me in die tijd al heel wat moeite heb gedaan om mijn omgeving uit en te na te leren kennen, blijk ik nog altijd voor verrassingen te kunnen worden geplaatst. Sterker nog. Er gaat bijna geen week voorbij of ik ontdek wel weer een plekje waarvan ik het bestaan niet had vermoed en dat mij voor de zoveelste maal verbaast vanwege haar schoonheid. Waarmee ik eigenlijk gezegd wil 
hebben dat je in dit Zuidelijkste stukje van Nederland niet uitgekeken raakt en daarom welhaast een chauvinist moet worden, omdat verveling en herhaling hier niet in het woordenboek van de sightseeing voorkomen. Zo word je iedere keer weer gefrappeerd door opnieuw zo’n kunststukje dat Moeder Natuur heeft uitgehaald en dat je de schellen van de ogen doet vallen. Waarmee de verrassing die je bij herhaling wordt bereid in feite de enige vaste gewoonte is, maar dan wel een van de aangename soort, die mij dan ook in staat stelt en mij zelfs aanmoedigt om mijn lezers te laten delen in het plezier dat ik steeds aan zo’n volgend onverwachts aspect van het Limburgs landschap beleef. Die gewaarwording ondervond ik vanmiddag ook weer toen ik geheel bij toeval verzeild raakte in het gebied dat tussen Klimmen en Valkenburg ligt. Met daarin pareltjes van gehuchten als de Heek, Walem, Termaar en Fromberg, die zo de aandacht trekken dat je daardoor het overige moois gemakkelijk over het hoofd wil zien.
Wat mij kennelijk vaker moet zijn gebeurd omdat vanmiddag mijn oog ineens viel op een verzameling huizen welke gebouwd was rond een doodlopende straat en waarvan het 
bouwjaar over het algemeen in de jaren voor of rond de Eerste Wereldoorlog moest liggen, maar die haast aan het oog onttrokken werd door nieuwbouw die vanuit Klimmen onverbiddelijk oprukt in vormen die wel van een postmoderne tekentafel gerold moeten zijn en in alle opzichten uit de toon vallen bij dat buurtschapje dat Dolberg heette. Waar dus slechts enkele boerderijen en wat vooroorlogse huizen te zien zijn met daarbij een speelwei plus een uitspanning waar het kostelijk rusten en verblijven is met een eclatant uitzicht op Termaar over de glooiende velden die daarvoor liggen en welke daarmee meteen het juiste perspectief tot leven roepen. Omdat bovendien het geluid van machines en motoren daar op die plek volkomen verstomd bleek, waanden wij ons zomaar even buiten de tijd, misschien wel honderd jaar terug, in een lust – en rustoord dat de naam Dolberg droeg en dat ons eraan herinnerde hoe het leven ooit was en ook nu nog had kunnen zijn.
robschimmert 
Mooi hé…