Hoeveel bladzijden van mijn RYAM – agenda´s ik tijdens mijn jaren op de middelbare school heb gebruikt om mijn handtekening vorm te geven en te oefenen, zou ik niet bij benadering durven zeggen. Wel weet ik dat ik er alle jaren mee bezig ben geweest, ook omdat het zo’n aangename afleiding was tijdens al die doodvervelende lesuren. Met als gevolg dat ik heel wat krabbels heb gezet en dat ook wel moest omdat het bij mij niet zo vloeiend op gang kwam nadat ik in tegenstelling tot al mijn klasgenoten – heel revolutionnair toen – in blokschrift had leren schrijven op de lagere school. Waarmee ik uiteindelijk niks ben opgeschoten. Omdat ik daardoor, als er lesstof werd gedicteerd, moeite had om het tempo bij te houden. Hetzelfde euvel, zo mogelijk nog heviger, ondervond ik tijdens de colleges waarin je zelf moest samenvatten, maar ook nog de snelheid waarmee alles gedoceerd en gebracht werd, moest zien bij te houden. Stond ik daar al op achterstand, de vormgeving van mijn handtekening kostte mij dus eens zoveel tijd en moeite omdat ik dus niet dat verbonden schrift had geleerd van waaruit je als vanzelf en zo fraai die handtekening kon vervaardigen waar je het wel de rest van je leven mee moest doen.
Ondanks al die oefening, heeft ze bij mij dus geen kunst gebaard. Het is er nooit wat mee geworden, tot mijn ergernis de eerste jaren, toen we nog in een tijd leefden dat je praktisch aan het signeren bleef en elke ondertekening nog waarde had. Denk nog maar eens aan alle bedrijfscorrespondentie of de betalingsopdrachten en de betaalcheques die bijna dagelijks ondertekend moesten worden en mij dan ook telkens weer bijna hatelijk toelachten en mij zo herinnerden aan mijn onvermogen gezien mijn belabberde handtekening. Gelukkig heeft de tijd nu eens in mijn voordeel gewerkt en zijn de technologische ontwikkelingen van dien aard en zo veelomvattend geweest dat de frekwentie waarmee ik nog ondertekenen moet, gereduceerd is tot een zeldzaamheid. Waardoor het voor mij stukken makkelijker leven is met dat tekort van die handtekening die schlemielig blijft vergeleken met die kunstwerken die anderen er van weten te maken, terwijl ik mij er dus jaar in, jaar uit, dag in, dag uit in mijn RYAM – agenda suf op heb zitten oefenen zonder het besef dat het zoveel jaar later niks meer bleek uit te halen. Omdat het zo oneerlijk in de wereld verdeeld kan zijn……….
robschimmert 
Toen ik een mooie handtekening had, trouwde ik, en moest ik gaan oefenen met die onmogelijke nieuwe naam, die begon met een Z. Na mijn scheiding pakte ik mijn oude handtekening weer op. En ingeval ik weer zou trouwen, zou ik het daarbij laten. Inderdaad hoeft die niet vaak meer gezet te worden.
Ik heb me wel eens afgevraagd of er van al mijn in de loop der jaren gezette handtekeningen twee hetzelfde zijn. Ik denk van niet.
Ik heb handtekeningen van meet af aan kinderachtig gevonden en schrijf nog altijd gewoon ergens leesbaar mijn naam onder. Als een ander die naam schrijft zie ik echter wel het verschil, want zoals iedereen heb ik een eigen schrijfstijl. Die van mij ging van aanelkaarschuin op de lagere school naar verplicht blok en los op de Mavo en MTS en later leerde ik 3 technisch tekenaarsschriften, waarvan 1 Noord-Amerikaanse versie. Het gevolg is wel dat iedereen mijn schrift kan lezen en er weinig verwarring is over de 0 en O en de I en l. Maar echt mooi en (waardeloos leesbaar) was het alleen op de lagere school waar ik voor schoonschrijven 8’en en 9’s haalde.