Er zijn van die waarnemingen en indrukken die je beter wat kunt laten bezinken en wat op afstand moet zetten om ze beter tot hun recht te doen komen. Dat overdacht ik toen ik de afgelopen zondag toch bevangen werd door een vlaag van enthousiasme tijdens mijn kortstondige deelname aan het ‘Rondje Watertoren’ in mijn dorp Schimmert. Die ronde voerde door het hele dorp langs 21 locaties, hoofdzakelijk carréboerderijen, waar zestig Limburgse beeldend kunstenaars hun werk exposeerden. Schilderijen, beelden, sieraden, collages en nog veel meer aanverwante vormen. Een feest voor de liefhebber. Ja, van wie al niet? Want niet alleen de kunstminnaar kwam zo aan zijn trekken. Ook de wandelaar werd op zijn wenken bediend, net zo als diegene die belangstelling heeft voor de traditionele Limburgse bouw, terwijl niet in de laatste plaats ook de Schimmertenaar zelf zich gestreeld mocht voelen omdat zijn dorp op deze manier wel heel exclusief in het zonnetje werd gezet.
En het mocht zich ook nog eens op zijn mooist tonen omdat de contouren ervan precies op dat moment omgeven waren door de bloesempracht van de royaal aanwezige fruitbomen. Als inwoner van zo’n dorp zou je waarachtig nog extra chauvinistisch worden van dat ‘Rondje Watertoren’ dat zoveel belangstelling trok en dat daarmee Schimmert alweer wat verder opstootte in de vaart der volkeren, nadat het daarin al een opvallende plaats had verworven als Kerststallendorp, in welke hoedanigheid het in de donkerste dagen van het jaar figureert. Nu dus dit ‘Rondje Watertoren’ dat overigens voor de zevende keer werd gehouden en inmiddels een vaste plek op de kalender heeft gekregen, namelijk de laatste zondag van april. Het is maar dat men het vast weet voor een volgend jaar. Want wat er getoond wordt is op zich al de moeite waard, maar krijgt dus die extra dimensie en dat speciale cachet door de omgeving waarin dat gebeurt. Dat maakt dit evenement zo bijzonder en zeker van een gehalte om nu al naar een volgende editie uit te kijken.
robschimmert 
Het staat in de agenda…