Iedereen mag van mij, hoor. Maar ik hoef niet meer zo nodig. De hoop om een kampioen in het bridge te worden, heb ik gewoon opgegeven, waardoor ik ook geen cursussen meer volg. Een lekkere robber zo nu en dan is voor mij goed genoeg, zeker als daar ook nog een dosis gezelligheid aan wordt toegevoegd. De wereld heb ik langzamerhand voldoende gezien. Ik heb daarin de limiet bereikt. Wat zoveel betekent dat ik al die reizen naar Thailand, Vuurland, Peru, China en wat er nog meer te verkennen is, aan mij voorbij laat gaan en mij tevreden stel met de films, de video’s, de documentaires en foto’s die via de tv en internet binnen mijn gezichtsbereik komen. De bewegingen en geuren stel ik mij er verder zelf wel bij voor. En precies zo ben ik ook niet meer zo bezig om mijn grenzen te verleggen dan wel aan mijzelf aan het bewijzen waartoe ik fysiek nog zoal in staat blijk te zijn. Of ik nog 25 kilometer kan wandelen, 100 kilometer kan fietsen dan wel in staat ben om een dubbelspel van twee uur te tennissen houdt mij bij lange na niet meer bezig.
Het interesseert mij werkelijk van geen kant, laat staan dat ik wakker lig van de handicap die ik op de golfbaan nog zou moeten bereiken. Het raakt mij allemaal niet meer omdat ik vind dat het er nauwelijks toe doet. Leven, nog leven op een aangename manier zonder al die limieten, afspraken of andere stresserende factoren die een nadelige invloed kunnen hebben op de stand van je bloeddruk, je emoties en welbevinden. Wat in feite zoveel betekent dat ik mijn ambities begraven heb en eigenlijk op zo’n prettig mogelijke wijze mijn tijd wil uitdienen, zonder al te veel sores aan mijn hoofd, voorzover die dan te vermijden zijn. Dat is de enige wens die ik heb. Aangenaam en ongestoord leven, met ruimte voor nog genoeg leuke dingen zoals het goede boek, de mooie muziek, mijn weblog, een prima maaltijd, mijn tuin en een terras ergens in het Heuvelland of daaromtrent, daar kies ik uitdrukkelijk voor, waar ik anderen hun eigen keuzes, die vaker dus de mijne niet zijn, van harte gun. Zo hoop ik nog de nodige jaren te mogen slijten.
robschimmert 
Er is niets mis met die ambities. Op mijn 80ste een marathon te moeten rennen staat me nu al tegen…
Voor iedereen die niet met pensioen is, renteniert of aan een sabbatical bezig is, is aangenaam en ongestoord leven al een bijna niet te verwezenlijken ambitie in mijn ervaring.