Op zich is alle aandacht die in de media is besteed aan de bultrug die afgelopen woensdag op de zandplaat ‘De razende bol’ in de Waddenzee strandde, al opmerkelijk te noemen. Maar nog meer alle ophef die er is en nog wordt gemaakt over zijn verscheiden. Alsof dat in enige verhouding staat tot de zelfmoord van het gepeste meisje in Staphorst of tot het gewelddadig incident rond de voetbalgrensrechter in Almere. Waar alle publiciteit al ver over de top was en als het ware de suggestie werd gewekt dat daar dus iets aan de hand was dat qua impact de Syrische burgeroorlog of de eurocrisis verre te boven ging. Met daar nu over heen de hype rond die bultrug Johannes waarin mensen opstaan die niet meer weten waar ze het zoeken moeten en dus van het feit dat hij niet is gered, want niet vlot getrokken werd, een hoop heisa en soesa maken. Zoals die onvermijdelijke en niet van het scherm te branden dierenaktiviste Lenie ’t Hart die het natuurlijk weer beter wist dan alle specialisten die zich voor die bultrug dagenlang de klok rond hebben ingespannen, en die daarom ook durfde te reppen van een verwaarlozing van de zorgplicht jegens dat beschermde dier.
Met als te verwachten tweede stem het geluid van de leidster van de Partij voor de Dieren, Marianne Thieme, die evenzeer de wijsheid in pacht heeft als het om dieren gaat en gespecialiseerd is in het geven van commentaar zonder dat ze ooit daadwerkelijk in acute noodsituaties een hand uit de mouwen heeft gestoken. Maar des te meer en liever gemoederen verhit, althans bij daarvoor ontvankelijke geesten, die uiteraard ook bij deze gelegenheid van zich laten horen, dus bijvoorbeeld niet te beroerd zijn om dreigementen te uiten tegenover diegenen die zich dag en nacht om het lot van die gestrande bultrug hebben bekommerd zonder dat dit zijn sterven kon voorkomen. Want als dat gebeurt, word je ineens nalatig genoemd door Lenie ’t Hart, Marianne Thieme en hun volgelingen, die dan zelfs de moeite doen om een stille tocht voor die Johannes te houden. Je moet het nog maar kunnen en willen geloven. Wat verder – want iets te betekenen heeft het niet – alleen maar laat zien hoe die mensen de weg kwijt zijn, omdat ze in hun luxe bestaan blijkbaar niks anders aan hun hoofd hebben en dus van het sterven van Johannes op ‘De razende bol’ een halszaak maken die alles en iedereen in belangrijkheid te boven gaat.
robschimmert 
Ja, dat vind ik nu ook. Van mij mogen ze tot het uiterste gaan om zo’n beest te redden, maar een stille tocht, hallo zeg.
Die stille tocht slaat nergens op en devalueert direct alle stille tochten die wel zin hebben. Wel vond ik het erg triest dat zo’n prachtig beest zo een nare dood moest sterven. Tegelijk vraag ik me af waarom de dood van een bultrug naarder is dan dat van, pak ‘m beet, een bij?
Het zal wel iets met aantallen te maken hebben.
Als het langer koud was gebleven hadden de media zich op het Elfstedengeleuter gestort en had het dier in alle rust kunnen sterven.