Het is met het NOS Journaal hetzelfde als met zoveel andere dingen in het leven. Je bent er na tientallen jaren mee vergroeid geraakt en je komt er daarom niet meer vanaf, ook omdat er eigenlijk op dat tijdstip geen serieus alternatief voorhanden is. Of je zou het RTL4 Nieuws van half acht als zodanig moeten aanmerken. Maar dat is dus die brug te ver. Zo voelt het bij mij namelijk wel. En daarom blijf ik bij mijn oude, trouwe nieuwsbron hangen, hoewel de laatste jaren steeds meer tegen heug en meug. Met een oorzaak die twee kanten heeft en om te beginnen bij mijzelf ligt. Mijn flexibiliteit blijkt met het stijgen der jaren toch af te nemen met als gevolg dat ik niet zo maar bereid ben om veranderingen voor zoete koek te slikken. Ze maken mij zelfs soms wat humeurig omdat de noodzaak ervan mij dan ontgaat. Waar ik met name de laatste tijd bij het NOS Journaal behoorlijk last van heb. Het lijkt er waarachtig wel op alsof men er verandert om te veranderen. Over de gewijzigde presentatievorm is al genoeg gezegd zodat ik meteen een stap kan maken naar een ommezwaai die bij mij echt in het verkeerde keelgat is geschoten. Dat is de uitvoering van het onzalige idee dat correspondenten van het Journaal per vier jaar van standplaats moeten wisselen om zo te bewerkstelligen dat ze steeds met een frisse blik naar hun aandachtsgebied en omgeving blijven kijken.
Dat had de vorige hoofdredacteur, ene Laroes, bedacht om daarna vliegensvlug zelf benen te maken en de kijker op te zadelen met al die nieuwe gezichten op plaatsen waar we zoveel jaren anderen zagen en ook verwachtten. Zonder verder over de achtergronden van al die switches uit te weiden, weet ik dus wel dat met het vertrek van al die correspondenten massa’s know how en kontakten verloren zijn gegaan. Wat afbreuk doet en zal blijven doen aan de kwaliteit van de berichtgeving zoals nu al vaker te merken is. Extra storend is het dan dat die lijn niet konsekwent is doorgetrokken naar Den Haag, waar vernieuwing in de bezetting beslist die kwaliteitsimpuls zal opleveren, waar ik daar al lang op zit te wachten en waarvan de urgentie de afgelopen weken alleen maar duidelijker werd toen Binnenhof – correspondente Dominique van der Heyde zichzelf niet meer in de hand had toen zij ook ongezouten kritiek begon te leveren op het plan van het kabinet om een inkomensafhankelijke premie in te voeren, waar zij slechts de verslaggevende rol heeft en zeker geen meningen hoeft te geven. Wat bijeengenomen slechts een topje is van de ijsberg die staat voor het kwaliteitsverlies van het NOS – Journaal, die zo te zien ook niet meer omkeerbaar is. Het zal wel zo zijn en ik neem het maar voor lief, omdat het uiteindelijk mijn tijd zal duren. Zo zit ik daar momenteel in.
robschimmert 