Menigmaal is het afgelopen jaar de roep om een zakenkabinet of een nationaal kabinet te horen geweest. Het gehakketak en rumoer op de vierkante millimeter onder de Haagse kaasstolp droegen immers niets bij aan een serieuze oplossing van de begrotingsproblematiek en de economische crisis waar ons land de laatste jaren steeds meer gebukt onder begon te gaan. Stilstand, stagnatie, een neerwaartse spiraal bepaalden de teneur in het maatschappelijk en politiek debat dat door de grote meningsverschillen en de daardoor alsmaar hoger wordende toon geen enkele uitweg bood. Wie in Den Haag of welke partij was in staat om de impasse te doorbreken of aan dat heersend gevoel van malaise, aan dat minimale gebrek aan vertrouwen in de vaderlandse politiek een beslissende wending te geven? Dwingende vragen waarop het antwoord uitbleef of het moest die herhaalde roep om dat zakenkabinet of dat nationale kabinet geweest zijn dat daar een reactie op was. Het kwam er niet van omdat voor de zoveelste maal de gang naar de stembus als dat democratisch panacee werd opgevoerd. Met ditmaal de ondubbelzinnige uitspraak van de kiezer, welke uitgelegd kon worden als een opdracht aan de twee grootste partijen om de handen ineen te slaan, als uitersten elkaar te gaan raken.
Wat er van kwam en er nu per slot van rekening toe heeft geleid dat Nederland toch dat nationale kabinet heeft gekregen waar al vaker om werd gevraagd. Want gegeven het feit dat VVD en PvdA programmatisch gezien elkaars tegenvoeters zijn en toch tot een politiek akkoord konden komen, betekent dat in feite niets anders dan dat het merendeel van de partijen dat zich nu tot de oppositie rekent, zich in de praktijk van de Kamer wel zal moeten herkennen in delen van de overeenkomst die de twee aanstaande regeringspartijen met elkaar gesloten hebben. Waardoor ze in veel gevallen het regeringsbeleid wel zullen steunen omdat dat nauwelijks afwijkt van delen van het eigen program. Zodat de feitelijke oppositie zich de facto zal beperken tot de twee partijen die zich op de uiterste linker – en rechtervleugel van het politieke spectrum bevinden en samen net dertig zetels tellen. En is het dan nog zo vreemd om te spreken van een kabinet dat aldus toch een nationaal karakter heeft gekregen omdat daartegen niet massief oppositie gevoerd zal of hoeft te worden? Waarmee de wil van de kiezer, die schoon genoeg van alle geklier had, dus is verhoord. En laat dat de komende vier, vijf jaar alsjeblieft ook zo blijven….
robschimmert 
Je fietst met een te wijde boog om de essentie heen. Die is namelijk niet dat flets links de PvdA-look en flets rechts de VVD-look van dit kabinet zo zal waarderen, dat ze braaf aanschuiven.
De essentie is wél, dat een grote groep kiezers een PvdA óf een VVD kabinet wilde, en dus niet een waterig mengsel van die twee. En dat waterig mengsel gaat er voor zorgen, dat beide kiezerskampen zich gepakt zullen voelen.
En waar de politiek haar bestaansrecht niet ontleent uit het gegeven, dat zij de oppositie in de 2e Kamer zoveel mogelijk tevreden moet houden valt de bodem een beetje uit je verhaal.
En omdat zowel de ene als de andere optie onmogelijk was, is dit de enige logische uitkomst. Wat de kiezer gerust zal begrijpen, tenzij deze nog in het vorige decennium is blijven hangen, dus in de veronderstelling en illusie verkeert dat alleen maar voor 100% je zin krijgen haalbaar en wenselijk moet zijn. Die tijd is echt voorbij. Het is nu zaak om de problemen op te lossen in plaats van over de aanpak grenzeloos te blijven ouwehoeren en alsmaar het gelijk willen halen.
Kijk nu, Rob schat de kiezer ineens hoog in! Nogal bezijden de realiteit, me dunkt.
Als jij een 4-gangen diner bestelt en er wordt een frikandel, dobberend in de ketchup en mayonaise, bezorgd dan haal jij ook je schouders op en denkt: “Ach, voor die snackbar is de frikandel het hoogst haalbare”????
Nou, vertel dan maar eens met welk 4 – gangen – diner het Nederland in de staat waarin het nu verkeert, gered zou kunnen worden. Dat zal toch alleen nog kunnen met een soort hutspot waarin op zijn minst vijf of zes bestanddelen zijn ingebracht, als ik de zetelverdeling in de Kamer in ogenschouw neem. Met als resultaat vijf of zes keer niks dat helemaal geen smaak heeft.
Excuus, ik ben niet duidelijk genoeg geweest, vrees ik. Het is de kiezer, die dat 4-gangen diner verwachtte met daarin o.a. Sole Hypotheekrenteaftrek, Cocktail de Travaille en een heerlijk toetje Coupe de Mille Euro a la Rutte.
Die menukaart hing tot 12-09 buiten. Op 13-09 was-ie ineens verdwenen en bleek een met een roodachtig sausje overgoten gerecht ineens uit de bus te zijn gekomen.
bespiegelaar is het volkomen eens met de mening van radar .Het nu toegepaste pragmatisme zal de nieuwe coalitie zeker nog opbreken. Kiezersbedrog is het, zowel van links als van rechts.
@ RadaR:
Om de beeldspraak te vervolgen. Zou de soep etc. voor diegenen die meer dan 100.000 euro p/a verdienen en in vier jaar tijd 0,6% in koopkracht erop achteruit gaan? Kom toch! En dan die aftopping van de aftrek van de hypotheekrente die gecompenseerd wordt via een lager IB – tarief. Je gelooft toch niet dat de VVD daarop afgerekend wordt? Het is hooguit een zgn. inkoppertje voor Wilders die toch geen krediet meer heeft.
We hebben een duidelijk andere inschatting van de effecten van het regeerakkoord op de burger, Rob. [note: ik zeg [nog] niet, dat jij ze onderschat.] Maar vergeet even de ratio en bedenk, dat de kiezer, net als-ie op 12-09 tot veler verrassing deed, niet met zijn hoofd maar met zijn onderbuik kiest en dus ook zal reageren.
Time will tell!
Ik kan hier kort en krachtig op reageren. Mijn zegen hebben ze.Links en rechts door een deur en dan ook nog zoveel bezuinigen. Iedereen snapt toch dat het zo niet door kon gaan. Of degenen hebben een balk voor de kop. Ook ik ben niet blij, maar vind het wel daadkrachtig en gedurft om hiermee voor de dag te komen.
Ik hoor net dat de zorgpremie enorm omhoog gaat. Tot wel 300 euro per maand hoger. Prima hoor, dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen, maar 300 euro per maand? Dan zal ik een bijbaantje moeten zoeken. Deed de VVD eigenlijk ook mee aan dit kabinet?
Dit had kennelijk geen prioriteit bij de VVD, welke veel meer inzette op veiligheid (Opstelten) en bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking. Bovendien heeft die partij ook het dossier ‘Arbeidsmarkt’ cadeau gekregen van de PvdA. Ja, in dit type onderhandelingen, waarin partijen elkaar dus handhaving van hun profiel tot op zekere hoogte gunnen, kun je dit soort uitkomsten krijgen. Maar niet te hard mopperen. Er zit wel degelijk een behoorlijke compensatie in de IB – sfeer, waardoor de koopkracht nog redelijk gehandhaafd blijft.
Ik mopper wel, want ik hoorde gisteren nog dat er een offer werd gevraagd van 1000 euro per Nederlander in vijf jaar. Stel dat ik na IB compensatie 200 euro per maand meer moet betalen, want daar gaat het volgens mij op neerkomen, dan is dat in vijf jaar 12.000 euro. Dat lijkt er niet eens op. Bovendien is het niet zo dat ik dat zomaar even ophoest. Ik dacht dat de sterkte schouders betrekking had op de belastingen, maar nu ook al op andere kosten. Misschien moeten we de boetes dan ook maar inkomensafhankelijk maken, en de internetkosten, de autokosten, zodat we netto allemaal hetzelfde hebben. Of is dat al eens uitgevonden?
Ik ga vooralsnog uit van de doorrekeningen van het CPB dat over de hele breedte heeft gekeken naar de effecten van het pakket op de gezinshuishoudens. Het zou te dwaas zijn als dat erkende instituut dit over het hoofd heeft gezien en dat de redactie van Een Vandaag en het NOS Journaal slimmer zijn.
Dat vind ik wel weer een wijze opmerking. Laten we de komende dagen maar eens afwachten.
In de tijd die ik in Nederland heb gewoond (vóór 1996) had Nederland altíjd een links-rechtse coalitie. Waarbij links dan vaak rechtse dingen deed, en rechts zich gedroeg op een manier die in Moskou waardering had geoogst. Kortom, Nederland had geen politiek, en dat was heel prettig. Dat links-rechts-gedoe was er toch pas de laatste jaren ingeschoten, zeer ten nadele van het land.
Van Agt en Wiegel hebben indertijd om alles te bekokstoven gedineerd in Le Bistroquet, een middenklasserig restaurantje op een toplocatie, maar met matig eten. Rutte en Samsom hebben gegeten bij Soeboer, een restaurantje met eenvoudige inrichting in een wat sjofele buurt, maar met héérlijk eten. Laten we daar hoop uit putten.