Natuurlijk was het het volmaakte moment om weer eens die steen in de linkse vijver te gooien. Wat dat aangaat had Job Cohen geen beter moment uit kunnen kiezen dan die zaterdag, ergens midden in juli, als er per definitie in dit land niets gebeurt en ieder met een beetje belangstelling voor de binnenlandse politiek best wel wat ophef kan gebruiken. Maar daar is dan ook meteen alles mee gezegd. Want ondanks de oprisping die door zijn pleidooi voor één linkse partij in Nederland werd veroorzaakt, bleef het al gauw weer stil in die gelederen waarvoor Cohen’s oproep was bedoeld. Met de vertrouwde reflex, met het bekende argument dat per aangesproken politieke groepering was te verwachten, werd dit appèl als niet terzake doend afgedaan en snel weer overgegaan tot de bekende orde van de dag. Men deed een plas en alles bleef zoals het was omdat het telkens, dus nu ook weer, te lastig is om in eigen vlees te snijden, het eigen gelijk te heroverwegen terwille van dat hogere of grotere belang, namelijk de progressieve eenheid, en daarmee de grotere kans op politieke macht ter linkerzijde.
Het blijkt allemaal te veel gevraagd om over de eigen schaduw heen te springen en het eigen ponteneur te vergeten. Want o, wat is dat geloof en wat zijn die beginselen voor alles dat zich progressief of links noemt, toch heilig. En daarmee zo onaantastbaar dat het politieke bedrijf aan die zijde van het maatschappelijke krachtenveld waarachtig veel weg heeft van liefhebberij en het daarom altijd zal moeten afleggen tegen het opportunisme van rechts dat als gevolg daarvan steeds de strijd om de macht wel zal moeten winnen zonder dat het het predikaat van professionalisme verdient. Ten nadele dus van alles dat zich op de linkerflank van de politiek verzameld heeft en dat met dat hardnekkig vasthouden aan het eigen gelijk niet verder komt dan amateurisme waarmee het invloed verspeelt en zo al die mensen slachtoffert waarvoor men zo hard beweert op te komen. Want die zijn uitsluitend en alleen gebaat bij een eenheid van links en schieten niets op met dat herhaalde gelijk op die vierkante millimeter, in het halen waarvan alle progressieve partijen zulke uitblinkers zijn.
robschimmert 