Het kan mij niet schelen wat anderen ervan vinden. Maar mij schieten gelukkig weer eens de superlatieven tekort over een programma op de Nederlandse televisie, die zich gisterenavond wat mij betreft een uur lang van haar beste kant heeft laten zien. Wat ik al aan voorpret na de vooraankondiging had opgebouwd, werd meer dan volledig bewaarheid tijdens de vertoning van het eerste deel van een serie die gedurende een aantal zondagavonden op Nederland 2 vanaf 20.25 uur te zien zal zijn. Het gaat om een verslag van de reis die Adriaan van Dis maakte door Indonesië, dat hij betitelt als het land waar hij het meeste nooit is geweest, als om zo zijn affiniteit en verwantschap ermee uit te drukken. En hoewel zijn reportages over Zuid-Afrika mij nog scherp voor de geest staan, blijkt de eerste aflevering van deze nieuwe serie verre van een kopie te zijn van die vroegere uitzendingen. De toon die hij nu gebruikt, is namelijk veel minder die van de waarnemer op afstand.
Hij is meer deel van het verslag geworden, speelt daar een actievere rol in, waardoor hij stukken dichter bij zichzelf is gebleven, wat zijn observaties al meteen authentieker en invoelbaarder maken. Van Dis kon wel voor embedded journalism gekozen hebben, voor participerende journalistiek. Waarmee hij meteen veel en veel korter op de huid van de Indonesiër komt, die zich dan ook gemakkelijker laat verleiden tot de boeiendste ontboezemingen, die mij enkele malen op het puntje van mijn stoel brachten. Zo spannend waren die verhalen van zijn mede-bootreizigers dat de goede verstaander en de aandachtige kijker al dichterbij de binnenkant van die Indonesische samenleving werden gebracht, met name dus dankzij de kwetsbaarheid van van Dis en zijn scherpe observaties. Waarmee deze eerste aflevering door al die kwaliteiten een geweldige belofte opriep voor de rest van de serie die de komende zondagavonden op Nederland 2 vanaf 20.25 uur te zien zal zijn en welke voor mij nu al een must is geworden. Ik kan hem iedereen daarom van harte en bijna met klem aanbevelen.
robschimmert 
Ik kijk vanmiddag bij uitzending gemist. Verheug me er al op. Had er al over gelezen in de vpro bode.
Bij het woord bode komen ineens de herinneringen aan de avrobode, die wij vroeger hadden.
Nu is het een gids geworden die je door de wonderlijke wereld van de tv loodst.
En het valt me op dat ik, nu ik niet meer werk, toch behoorlijk veel kijk.
Want het was toch ondenkbaar dat je in je werkzame leven ‘smiddags naar de tv keek,
Ik heb het verdeurie gemist! Maar ga het via UG terugkijken. Ik heb wel iets met van Dis, Zuid Afrika vooral en in de jaren 70 was hij mijn opvolger bij Bruna in de Leidsestraat. Toen waren we nog jong.. Ik vind het zo jammer dat hij geen boekprogramma meer heeft op tv. Het valt me op dat eigenlijk alleen de VPRO nog waardevolle programma’s maakt. Er is zo weinig op tv dat we het het pakken van de afstandsbediening niet eens waard vinden. Dus staat hij meestal uit, en dan mis je ook wel eens wat. Iets dat wel de moeite waard is. Waar je nog over namijmert. Nou maar hopen dat ik het as zondag niet vergeet!
Volgende keer maar eens kijken dan. Van Dis weet me meestal wel te boeien.