Dat voorjaarsgevoel

De komst van het voorjaar kondigt zich al in alle toonaarden aan. Het is ’s avonds aanmerkelijk langer licht. De temperaturen komen royaal boven de tien graden. Het terras van Brasserie ‘D’n druppel’ bij ons in het dorp is helemaal opgetuigd en sneeuwklokjes en crocussen zijn overal te zien. Helemaal niks mis met die serie van vooraankondigingen, waarvan er wat mij betreft niet genoeg kunnen komen, als ze maar daartoe beperkt blijven. Maar er schijnt niet aan te ontkomen te zijn dat dat zich ook allemaal vertaalt in gedrag van mensen, dat daardoor blijkbaar opgeklopt wordt tot een optimisme, luidruchtigheid en een daadkracht die mij aan alle kanten tegenstaat, vermoeit en bijkans dood slaat. Opeens moet alles aan de kant, zie ik weer lijven gebogen in de tuin, gaat het azijn op de opritten en terrassen en wordt er gesnoeid dat het niet eens meer een lieve lust is, maar de gekte gewoon benadert. En dat ik daar niet op zit te wachten, nog genietend van mijn winterslaap, mag gevoeglijk duidelijk zijn. Want wat is dat toch met die mensen die kennelijk wel aan de slag moeten terwijl we ons nog in februari bevinden?

Is het die opluchting dat ze weer eens wat om handen hebben dat die verveling en de sleur van de winter verdrijft? Of de vreugde dat ze weer naar buiten mogen en kunnen en zich zo van de boeien van dat verblijf binnenshuis kunnen ontdoen om weer iemand anders te ontmoeten dan die partner waar je, zo lijkt het, tot in het eeuwige mee te maken hebt. Zou dat die bijna overspannen vorm van bedrijvigheid verklaren die zich sinds een paar dagen in mijn gezichtsveld voltrekt? En wat mij nog veel meer verbaast, is dat al die mensen al zo de hand aan de ploeg kunnen slaan alsof ze geen winterslaap hebben gehad noch last hebben van de griep die hier altijd in de week na Carnaval meedogenloos heerst laat staan dat ze getroffen worden door de voorjaarsmoeheid, dat toch ook zo’n meesterlijk alibi is om met alle inspanningen tot in april te wachten. Zo staat bij mij de vlag er tenminste wel altijd voor. Des te vreemder dus dat bijna niemand meer in de lekkere, luie stoel kan of wil blijven zitten. En daar moet ik ook dit jaar toch weer aan wennen.

Advertentie