Eigenlijk was het al veel te lang stil eromheen geweest. Noch in de Tweede Kamer noch daarbuiten viel er iets te vernemen over of te beleven met die partij. Sinds de laatste Kamerverkiezingen en de daarop volgende keldering in de peilingen heerste de stilte van het sterfhuis bij de Partij van de Arbeid, die waarachtig aan het oppositie voeren wel een broertje dood leek te hebben. Een deken van braafheid en ingetogenheid was neergedaald over de fractie en van het binnen de sociaal – democratische gelederen zo gebruikelijke debat viel al heel lang niets meer te horen. Alsof men met stomheid geslagen was door de opzichtige ruk naar rechts in de Nederlandse politiek en alsof men geen weerwoord meer had tegen de vlotte babbel van Rutte en het populistisch geklep van Wilders. Dat beeld was zich net een beetje aan het zetten bij de Nederlandse kiezer, die inderdaad moest wennen aan die nieuwe, bescheiden en beschaafde rol die de Partij van de Arbeid zich onder aanvoering van Job Cohen had aangemeten. Van constructief meedenken met het minderheidskabinet van politieke tegenstanders, omdat het land wel geregeerd moest worden. Hoewel dat wel de PvdA ten voeten uit was geworden. De bestuurderspartij die hoe dan ook aan de touwtjes wil blijven trekken en dus altijd het centrum van de macht zal opzoeken en daarvoor gerust wat van haar gedachtengoed in wil leveren.
Alleen werkt het allemaal niet meer zo in de politiek, met als gevolg die duikeling in de kiezersgunst. Want in het land koopt men niets meer voor mooie praatjes die toch nooit verzilverd worden zodra de macht veroverd is. Dat pleit is allang in het nadeel van de PvdA beslecht omdat ze niet genoeg bij haar eigen les iis gebleven. En niets wees erop dat daar nog eens verandering in zou komen, met als dwingende bewijs die stilte van het sterfhuis die de PvdA al een dik jaar omgaf. Des te vrolijker stemde het mij toen er opeens weer poppenkast in die partij ontstond, de stromingen weer luidruchtig van zich deden spreken en het leiderschap van Job Cohen, omdat het veel te slap en weifelmoedig was, eindelijk ter discussie werd gesteld. Want zo hoort dat in de PvdA. Dan leeft het daar echt en ouderwets, als men elkaar weer de tent uit vecht. Geen beter bewijs van herstel van de vitaliteit in die partij, van een hernieuwd elan als men intern weer hardop het debat durft aan te gaan over de te volgen koers. Dat is die strijd die de PvdA nodig heeft. Jammer alleen dat die pleuris uitbrak op een moment dat Rutte en de zijnen het echt moeilijk gaan krijgen, dus eigenlijk daarom alle aandacht verdienen. Aan de andere kant is het ook weer zo dat bewegingen zoals die nu bij de PvdA lijken te ontstaan, zich niet laten regisseren vanwege de kracht die ze in zich hebben. En mag ik zo vrij zijn om dat allerlaatste vooral van harte te hopen?
robschimmert 
Ik blijf het met argusogen volgen. Soms ben ik wel eens jaloers op de SGP stemmer, die immers niet hoeft na te denken waarop hij stemt omdat hij nu eenmaal SGP stemt. En verder wil je als kiezer natuurlijk wel bij een winnaarspartij horen, en dus moet de leider opgewassen zijn tegen Wilders. Cohen dus niet, Bos zeker wel. Maar ja, die had kennelijk belangrijkere dingen.
Het is dus van groot belang welke partijleider er is. Belangrijker dan de partijstandpunten en of die standpunten ook waargemaakt worden. Aan de andere kant vind ik dat als je ergens voor staat, dat je daar voor staat, ongeacht of het kiezers kost of niet. Het is namelijk niet je bedoeling aan de macht te komen, het is de bedoeling je partijstandpunten te kunnen verwezenlijken. En dat doe je door lange termijn beleid. Niet door populisme. Want dan lukt het je misschien om 130 te mogen rijden, maar dat is ook zo weer teruggedraaid door het volgende kabinet.
PvdA heeft met Cohen aan het roer gewoon afgedaan… Daar helpen geen mooie woorden aan, dat is gewoon een watje. Op de barricaden moeten ze, en wel heel gauw.
De PvdA heeft uitstekend opgepikt wat er maatschappelijk veranderd is sinds de grote consumeerfeesten begonnen. Want welke Nederlander gaat er nu nog de barricaden op? Waarom zou je je als partij dan belachelijk gaan maken?
Feitelijk is er voor de PVDA nauwelijks nog plaats in de huidige politieke samenleving.
Die levensvatbaarheid kan pas terugkomen als er vooraf een maatschappelijke omwenteling plaatsvindt. En het probleem is, dat te weinig mensen [zie steun aan Occupy] puf hebben in “helemaal anders”. Daar is men, anders dan in eerdere tijdsperioden, te bang voor geworden.
Kijk nu toch: de revival lijkt nabij. Cohen heeft de handdoek gegooid.
Ik gun hem weer een normaal Wildersloos leven.
Nijmegen vraagt om een burgemeester. Laat Sharon Dijksma dan maar mooi uitzwangeren.
Hoewel ik goed begrijp dat mensen Cohen (zoals in reacties hierboven ;-)) een watje noemen, vraag ik me daarbij af: waarom zou je in een tijd vol schreeuwers nòg een schreeuwer nodig hebben?
Zodat er helemaal niemand meer overblijft om op te stemmen?