De hoofdstedelijke jungle

De kruitdampen van de eerste schrik zijn opgetrokken, zo’n veertien dagen na het gebeuren dat er bij ons ook nog wel bij kon. Alsof we nog niet genoeg aan ons hoofd hadden met twee stevig zieken in onze gelederen, kregen we twee weken geleden de onheilstijding dat onze oudste dochter Joyce met de fiets op weg naar haar werk op de drukke Jan van Galenstraat in Amsterdam op het fietspad was aangereden door een personenauto die met volle snelheid rechtsaf sloeg. In het Lucasziekenhuis waarheen zij buiten bewustzijn per ambulance was gebracht, werd een gebroken rib gekonstateerd plus een schedelfractuur en een hersenschudding en bleek zij achteraf bezien alle geluk van de wereld te hebben gehad. Omdat zij door het oog van de naald was gekropen, waar Tonio, de zoon van A.F.Th. van der Heijden, de cabaretière Floor van der Wal en de dochter van Anna Enquist in nagenoeg vergelijkbare situaties het er veel slechter af hadden gebracht en hetzelfde soort ongeval met hun leven moesten bekopen. Waardoor je met dat gemengde gevoel in je achterhoofd onvermijdelijk je gedachten laat gaan over de wijze waarop het verkeer in Amsterdam, maar evenzo in andere grote steden zich afwikkelt, met de nadruk op de scheve verhoudingen tussen de verschillende deelnemers daaraan. Want duidelijk is het wel dat de automobilist in een dominante en tegelijk veilige positie verkeert ten opzichte van al die andere Amsterdammers die zich op een andere wijze verplaatsen, maar daarin stukken kwetsbaarder zijn, in een echt onveilige positie verkeren.

En dat is des te paradoxaler omdat de automobilisten een duidelijke minderheid vormen ten opzichte van al diegenen die zich per fiets of andere tweewielers verplaatsen en toch de meeste plaats in de openbare ruimte opeisen. Die volkomen scheve verhouding in aanmerking nemend is het in feite van de zotte dat er nog geen gemeentebestuur is geweest dat de moed heeft gehad om daar rigoureus een verandering in aan te brengen. Het blijft pappen en nat houden en maar voortmodderen, waarschijnlijk op basis van het onzalige idee dat als die bestaande verkeerssituatie met haar eigen wetten en dynamiek van de jungle dan niet baat, dat die ook niet hoeft te schaden. Waardoor die automobilist die zich zo nodig met zijn personenwagen in de binnenstad wil verplaatsen, daardoor als een dankbare melkkoe fungeert, dus maar krankzinnige parkeertarieven moet betalen. En wat er verder met dat geld gebeurt, is volstrekt onduidelijk, maar het wordt zeker niet benut om zo’n Amsterdamse binnenstad verkeersluwer te maken. Dat station lijkt allang gepasseerd. Daarop heeft de gemeente de hoop allang opgegeven en neemt daarmee de chaos en het gevaar voor een groot deel van haar inwoners op de koop toe. Zoiets heet, geloof ik, onbehoorlijk bestuur. Maar ik weet het. Het klopt inderdaad. Dat is een konklusie met de wijsheid achteraf en de schrik van twee weken terug nog steeds in mijn benen. Zodat bij mij niet de schijn van objectiviteit valt te vermoeden en mijn betoog inderdaad meer weg heeft van gelegenheidsactivisme.

Advertentie