Vanzelfsprekend komt het ook door de omstandigheden waarin ik mij momenteel bevind, die mij in zekere zin belemmeren om mij nog volop op de politiek te gooien. De tijd ontbreekt mij daarvoor en ik heb, zoals gezegd, wel wat anders aan mijn hoofd dat mijn eerste aandacht vraagt. Dat is zo helder als glas. Maar het neemt niet weg dat ik bij mijzelf toch ook een verflauwing proef van de interesse voor het politiek bedrijf zoals zich dat in en rond het Haagse Binnenhof afspeelt. Wat op zich toch opmerkelijk is omdat ik zeker vijftig jaar aaneen, als het zelfs niet meer is geweest, mij daarvan niets heb laten ontgaan. Het was mijn dagelijkse kost, die mij mateloos boeide. Logisch, hoor ik al, want hoe houd je het anders zo lang vol om je er zo intensief mee bezig te houden, ja, er zelfs je studiejaren aan te wijden, terwijl je toen – eind zestiger jaren – kon weten dat er geen droog brood mee was te verdienen, tenzij je een levenslang verblijf op een kamer driehoog achter op een wetenschappelijk instituut als een verkieslijke tijdsbesteding en levensvervulling zou beschouwen. Wat dan ook niet is gebeurd, maar mij er niet van weerhield om de Haagse politiek tot voor kort intensief op de voet te blijven volgen. Totdat daar een jaar of twee, drie geleden plotseling, hoewel nog net niet van de ene op de andere dag, ineens een aarzeling in optrad, een terughoudendheid die een steeds blijvender karakter kreeg zonder dat ik daar meteen de vinger achter kon krijgen.
Te meer omdat het politiek bedrijf an sich nauwelijks verandering leek te ondergaan en evenmin omdat de inhoud en het verloop ervan nog altijd verliep volgens de spelregels zoals die bij wijze van spreken al honderd jaar golden. Ook de gewijzigde politieke verhoudingen speelden geen enkele rol omdat ik in de vijftig jaar daarvoor wel meer omwentelingen had meegemaakt die mij allesbehalve aanstonden. Daar lag het allemaal niet aan. Zodat er zich maar één konklusie opdrong, namelijk dat het wel de toon die in en rond het parlementaire debat, maar evenzo in de kringen rond dat Binnenhof, werd aangeslagen mij steeds minder beviel, mij tegen de borst begon te stuiten. Met in direkte samenhang daarmee die toegenomen neiging van politici om zich uit te putten in one-liners en de inhoud vooral te mijden omdat dat toch geen effect sorteerde, want niet in de smaak viel bij het grote publiek. Voeg daarbij die altijd gebezigde schrille toon, waarin de hitsigheid van de waan van de dag steevast begon door te klinken, en het totale verhaal van mijn danig verflauwde interesse in de Nederlandse politiek is daarmee, denk ik, omstandig genoeg verteld. Rest slechts mijn voorspelling dat het met die grotendeels verloren belangstelling wel nooit meer goed zal komen of de dames en heren politici zouden, wonder boven wonder, uit een heel ander vaatje moeten gaan tappen. Wat ik dus allesbehalve voorzie.
robschimmert 
Je kunt zelf nog de politiek in?
Dat doe ik als ik echt een hekel aan mijzelf begin te krijgen……
De woordkunstenaars zijn uit de politiek vertrokken om plaats te maken voor een aantal schreeuwers. daar hou ik me ook niet meer mee bezig.
One-liners die de inhoud vooral mijden, die altijd gebezigde schrille toon, de hitsigheid van de waan van de dag, je zegt het zelf al: De dames en heren politici zijn geen dames en heren meer.
Breek me de bek toch niet los man. Ik weet precies wat het is om erachter te komen dat je favoriete studie-onderwerp in feite een tempel van zinloosheid is.
Ik heb dat met de mode-industrie. De catwalk, de trendwatchers en het straatbeeld kunnen me tegenwoordig totaal niet meer boeien.
Wat zal ik nu eens gaan bestuderen? Een ziel is best een zwaar ding, dat merk je als je er onverhoopt mee onder je arm loopt. Maar het ergste eraan is nog wel dat ik nu weer een beginner ben. Ik heb daar een ongelofelijke hekel aan.