Mijn gedachtenexperiment

Al bijna een jaar ben ik er mee bezig en probeer ik steeds mij het onvoorstelbare toch voor te stellen. Eigenlijk heb ik mij onderworpen aan een permanent gedachtenexperiment als ik mij maar blijf inspannen om mij een beeld te vormen van wat iemand als een Poetin beweegt. Wat gaat er in die man om, wat beweegt hem, is de vraag die bijna dagelijks bij mij opkomt. Is hij al zover weggezogen in de abstractie van zijn eigen macht dat elk contact met en besef van wat een werkelijkheid is, verloren is gegaan? En is hij daardoor al zo verworden tot een automatische piloot die alleen maar nog de door hem gekozen weg kan vervolgen, omdat afslagen, zijwegen, kruispunten en routeveranderingen in zijn door hemzelf aangemaakt brein ontbreken? Met als gevolg dat de weg die hij gaat, nooit een doodlopende weg kan zijn, dus vervolgd moet worden. Zijn blik op oneindig, met het gevoel volledig op nul. Omdat uitsluitend een eindpunt telt. Zodat het niet anders kan dan dat deze man, die tot een robot lijkt geculmineerd, nooit bereikt zal worden door het beeld van dat dode kind dat onder het puin van de flat in Kramatorsk wordt weggehaald, de flat welke verwoest werd door een kruisraket die in zijn naam werd afgeschoten omdat hij verder moest en er voor hem ruim baan gemaakt moest worden.

Zoals het evenmin waarschijnlijk is dat het lijden van miljoenen die namens hem in de barre winterse vrieskou worden gezet, omdat ze moeten buigen, wijken, voor een man die verder moet en wil, ook maar in een flits van eenduizendste seconde tot hem zal doordringen, terwijl hij een zelfbenoemd hoger doel nastreeft. Een doel dat van een andere orde is dan de miljoenen levens, huishoudens, toekomsten die daarvoor geofferd mogen worden. Een doel dat een gewicht heeft dat de betekenis en het belang van zoiets als een wereldeconomie en wat voor een grootheden verder niet overstijgt, althans in dat zichzelf bevestigend en overtreffend brein van die Poetin. Hoe kun je in hemelsnaam alles wat maar denkbaar is en in de menselijke rede ligt, in je eigen schaduw stellen? Wat voor een wereldbeeld en zelfbeeld heb je dan? En hoe vaak heeft de wereldgeschiedenis niet van dit soort menselijke producten gezien, die een tijdlang ongebreideld hun zelfbedachte gang konden gaan. Wat troost en hoop biedt – ook omdat de geschiedenis zich herhaalt – is dat het met al deze exemplaren heel slecht is afgelopen. Echter, niet dan nadat er door hun toedoen onnoemelijk veel lijden wereldwijd is gebracht. Ik hoop – en dat is dan ook meteen het einde van dit gedachtenexperiment – dat ik die loop van de geschiedenis weer mag meemaken. Liefst heel gauw. Want we hebben de huidige Russische barbarij onder leiding van Poetin al lang genoeg moeten aanschouwen.