De afgelopen maanden kan hier de indruk gewekt zijn dat wat een streamingdienst als Netflix te bieden heeft, boven elke twijfel verheven is, waartegen de kwaliteit van de programma’s van de Nederlandse zendgemachtigden, publieke omroep plus RTL en Talpa, maar heel schril zou afsteken. Daarbij moet echter meteen bedacht worden dat je als kijker wel heel goed je best moet doen om op Netflix die film of die serie te vinden die precies bij je smaak past. Tot nu toe hebben wij met onze keuze geluk gehad, daarbij geholpen door de aanbevelingen uit onze familie – en kennissenkring. Want zonder is het eigenlijk maar behelpen en veel zoeken tot je een ons weegt zonder echt succes geboekt te hebben. Sterker nog, de kans dat je de plank misslaat, blijkt stukken groter dan dat gewilde schot in de roos is onze ervaring, die recent weer pijnlijk werd ververst. Op de bonnefooi en zonder wat onderzoek vooraf aan een serie of film beginnen biedt haast de garantie op een misgreep, hebben we weer moeten merken. Omdat in het totale aanbod van films en series op Netflix de gewelds – en sexcomponent in onevenredige mate vertegenwoordigd zijn. Waarschijnlijk uit puur commercieel oogpunt, aangezien daardoor waarschijnlijk een bepaald volume aan kijkers gegarandeerd is. Waarbij de kwaliteit van het verhaal en de fotografie best mee zullen spelen, maar toch niet dat aandeel toegekend zullen krijgen om tot een topproduct te kunnen komen.
Een mooi voorbeeld van zo’n misgreep is onze keuze om de Engelse serie ‘Peaky blinders’ te gaan volgen. Europees, Engels, een reputatie die haar toch in zekere zin was vooruit gesneld plus een trailer en een knip uit het verhaal die ons best wel wilden verlokken. En eerlijk is eerlijk, de eerste twee, drie afleveringen zagen er goed gemaakt, prima gefotografeerd uit, terwijl het tijdsgewricht waarin het speelde, extra nieuwsgierig maakte. Maar naarmate de serie zich begon af te wikkelen en het verhaal meer en meer en explicieter in beeld werd gebracht, begon het geweld een steeds nadrukkelijker rol te spelen. Nog niet eens het botte geweld van een incidentele knokpartij. Nee, het geweld kreeg een steeds heftiger en bloediger vorm en werd meer en meer deel van het verhaal, terwijl het ook alsmaar nadrukkelijker en zichtbaarder in beeld werd gebracht. Met bij ons toch een soort van groeiend ongemak en vooral de vraag of we hier avond aan avond naar wilden kijken, naar dergelijke uitspattingen die kennelijk toch verzonnen waren om een publiek te boeien en te onderhouden. Moesten we dit willen zien, terwijl we zo gruwden van alles wat zich in de Oekraine afspeelde. Te dubbel dus voor ons, dit kijken naar zulk excessief geweld. Een stomme miskleun en eigen schuld. Hadden we maar beter ons huiswerk van voren moeten doen. Want dat is meteen onze les. Ook bij Netflix krijg je niks cadeau. En al helemaal geen kwaliteit.
robschimmert 