Wijsheid komt met de jaren, heet het. Daarbij zal het wel niet om kennis en weetjes gaan. Maar veel eerder om inzicht, gevoel. Om het een beetje eigentijds te benoemen: er zal wel empathie mee bedoeld zijn. Want dat ervaar ik wel. Dat ik met het ouder worden, stukken meer gevoel voor situaties heb gekregen, begrijp wat er in bepaalde omstandigheden van je wordt verwacht en ook hoe en waarom mensen dan doen zoals ze doen. Het lukt mij beter en beter om mij in anderen te verplaatsen, om vanuit mijzelf bruggen naar hen te slaan. Dat moet toch zo’n beetje het resultaat van gewonnen levenservaring zijn en mij dus in staat stellen om anderen beter te begrijpen, of in elk geval hun gedrag gemakkelijker te kunnen verklaren. Zonder dat ik het er mee eens hoef te zijn. Maar laat nu niet de idee bij mijn lezers of bij diegenen die mij kennen, post vatten dat nu dus alles voor mij een open boek is. Integendeel, er doen zich nog zoveel raadsels en verrassingen voor waardoor ik nog lang niet op het leven of op mensen ben uitgekeken. Laat staan dat ik der dagen zat ben geworden. Met als bewijs, hoop ik, mijn weblog, waarin immers genoeg verbazing en onbegrip en verontwaardiging moet doorklinken om die levenshouding van nieuwsgierigheid en verwondering nog nadrukkelijk te onderlijnen. Voorbeelden genoeg.
Want zie maar eens mijn voortdurend bezig zijn met de Oekraiense oorlog, mijn boosheid en gif en vooral mijn volslagen onbegrip voor wat Poetin nu al bijna een jaar lang bezielt. Ook op een kleinere schaal lukt het mij lang niet altijd om alles nog te volgen en verrassen de acties en reacties van mensen mij telkens weer. Zoals de afgelopen week tijdens een bioscoopbezoek, bij het kijken naar de film ‘The banshees of inisherin’. Een stevige film met een niet geringe diepgang, waarbij het thema vriendschap van nogal wat kanten werd beschouwd en belicht. Een serieus stuk werk dat om voor mij totaal ondoorgrondelijke redenen de lachlust bij een deel van het publiek op een reeks van momenten opriep. Geheel misplaatst en daardoor bederfelijk voor de sfeer en het beeld dat de film wilde oproepen. Maar ja, het was zoals het was, en dus geheel buiten het bereik van mijn begrip hoezeer ik ook mijn best deed om er iets van te snappen. En zo vergaat het mij dus ook als ik het alsmaar groeiende legioen van hondenbezitters zie. Hoewel ik veel soorten honden waardeer en ook aandoenlijk vind, ben ik niet de liefhebber die zijn hele leven, ziel en zaligheid in dienst ervan wil stellen. Hoe aardig vaak ook, ze zijn mij veel te lastig, omdat als ik voor ze ga, ik dat ook voor honderd procent wil doen. Wat te veel gevraagd is voor mij, omdat ik nog zoveel anders wil. Waardoor ik dat toenemend hondenbezit niet snap. Of hebben veel mensen te weinig om handen om die dus graag te laten binden? Zou dat de reden zijn en tegelijk de verklaring waarom ik het maar niet wil begrijpen?
robschimmert 
Honden zijn de beste vrienden, trouw en aanhankelijk. Ze leven alleen niet lang (hoewel ik pas las over een hond die 30 geworden was), daarom wil geen hond meer.
Je bent niet de enige, Rob. De lol van het bezit van een hond ontgaat me volledig.
Ik hou ook niet van katten. Met mij is het dus heel erg.
Geestverwantschap heet dit, dacht ik.
Ik heb er twee en ze zorgen voor een hoop gezelligheid in ons verder kinderloze gezin.
Honden zijn harstikke leuk, aandoenlijk en schattig, maar toch wil ik er geen. Ik haal die van anderen wel aan als ze vriendelijk kwispelstaartend op me af komen.