Natuurlijk is het vanzelfsprekend dat je vandaag terugblikt op die rampzalige eerste februari van het jaar 1953, als je die dag tenminste bewust hebt meegemaakt. Ik was ruim negen jaar op die noodlottige zondagochtend. Ik zat aan de eettafel en hoorde en zag de oude radio tegenover mij in de hoek van de kamer aan staan. Het venstertje met de zenderschalen lichtte wat op. Het was tien over half twaalf. Ik weet het nog goed. Zeg maar als de dag van gisteren, tot op elk detail, zelfs als het gaat om de stoel, waarop ik zat, en de plaats ervan. Uiteraard liet de zon verstek gaan. Vanuit de luidspreker die achter een front van textiel verscholen was, klonk de gedragen aankondiging van een extra nieuwsuitzending. Wat in die dagen een hoge uitzondering was. Dus wist ik van mijn vader die ochtend dat er wat ergs aan de hand moest zijn. Voor het overige heerste de stilte van de zondagmorgen, zoals die er altijd pleegde te zijn, zonder dat dit overigens iets met de heiliging van die dag van doen had. De kerkengang en het geloof waren namelijk in ons gezin afgezworen. Maar zondag bleef toch zondag en zeker deze zondag de eerste februari, waarop we na een wat gewijde stilte het nieuws hoorden over de ramp, een watersnood, die zich in een deel van ons land had voltrokken in de avond en de nacht ervoor.
Als aan mijn stoel genageld zat ik zonder ook maar te kunnen bevatten wat dat nieuws, dat met een slag bij ons binnenkwam, wel behelsde. Het ging mijn verbeelding te boven omdat de draagwijdte ervan de grenzen van mijn tot dan toe nog kleine wereld aan alle kanten overschreed. Ik weet ook niet meer wat er op datzelfde moment om mij heen gebeurde noch hoe mijn ouders en mijn zusje Nettie reageerden. Zo was ik met stomheid geslagen en in een tunnel, mijn eigen tunnel, terecht gekomen, waarin op een verre achtergrond nog wat stemmen uit de radio weerklonken. Maar voor het overige leek mijn verstand op de stand nul te zijn terecht gekomen en voelde ik mij bevangen door tientallen vragen, die nergens en nooit een antwoord leken te krijgen in die verlatenheid waarin ik mij toen bevond. Lamgeslagen en niet begrijpend wat de betekenis van al dit nieuws was. Zoals ik ook niet kon bevatten dat de zee, het water Zuid-Holland en Zeeland was binnengedrongen en had overvallen. Waarna ik na enige tijd met een aarzeling van mijn stoel af kwam om mijn weg verder in de leegte van die rampzalige zondag te gaan zoeken. Met alleen maar vragen. Want wat viel er voor mij met dat nieuws in mijn hoofd nog te begrijpen?
robschimmert 
Wat een mooie beschrijving van wat er toen met jou gebeurde. Ik ben denk ik iets jonger en heb het wel gehoord, zie nog waar ik zat in de kamer en met wie, maar van vragen of emoties herinner ik me nauwelijks iets…….