Niet te vergeten…..

De afgelopen dagen ben ik naarstig op zoek geweest naar de naam van een fameuze Amerikaanse jazzpianist, die mij jarenlang met zijn mijmerende en tegelijk virtuoze spel veel uren van luistergenot heeft bezorgd. Toen ik aan al dat plezier terugdacht en mij meer specifiek enkele fraaie ballads van hem herinnerde, probeerde ik zijn naam te reproduceren, maar liet mijn geheugen mij volledig in de steek. Dat kunstje weigerde mijn brein op dat moment te doen en ik stond erbij en keek er bij wijze van spreken compleet onthand naar. Wat ik ook probeerde, het lukte mij niet om die naam mij voor de geest te halen. Ondanks allerlei toeren, kunstgrepen en associaties. Ik bleef waar ik was en kwam geen meter verder. En dag na dag, uur na uur herhaalde ik die oefening zonder ook maar een schijn van succes te boeken. Met als gevolg dat een soort van besef bij mij baan begon te breken. Want zou dit dan toch zo’n beetje het begin van het einde zijn? Niet dat ik direct aan Alzheimer of aftakeling of dementie dacht, maar dat mijn geheugencapaciteit langzamerhand toch aan zijn tax begon te raken, werd mij meer en meer duidelijk. Je kunt niet blijven onthouden zonder dat daar een limiet op staat. Integendeel, je levert in, merkte ik door die gewaarwording. Er wordt aan je geheugen geknabbeld, door wie anders dan door Vader Tijd. Er vallen gaten in, of je dat leuk vindt of niet.

Je kunt hoogstens proberen het hersenapparaat, met inbegrip van het hele geheugen, up to date te houden door het voortdurend en dagelijks te oefenen met behulp van bijvoorbeeld puzzels, die dan niet de eenvoudigste moeten zijn. Omdat je er namelijk wel wat voor over moet hebben om bij de tijd te willen blijven. En of het uiteindelijk baat, dat weet ik niet. Maar schaden doet het mij zeker niet, dat lenig houden van mijn geest. Voor de hand liggende overpeinzingen en bespiegelingen dus op zo’n moment dat je brein, je geheugen je in de steek laat, voelbaar en duidelijk voor een eerste keer. Hoeveel Engelse voornamen in die paar dagen bij mij niet de revue zijn gepasseerd, is bijna niet te beschrijven, zonder dat er ook maar een bij was die mij via de onverwachte associatie bij die verlangde naam zou uitbrengen. Naar niet veel later bleek, een opgave die onmogelijk was. Zoals al die inspanningen ook nergens toe zouden leiden noch dat ze nodig waren. Eenvoudigweg omdat die naam na een dag of vijf plotseling en onverhoeds mij te binnen schoot. Want midden in de nacht, op een doorwaakt moment, flitste die naam mij door de geest en wist ik weer dat de pianist Thelonious Monk was, dus een voornaam had die met niks en niemand te verbinden was. Maar waarvan ik nu dus wel zeker weet dat ik hem nooit meer zal vergeten. Dit gat in mijn geheugen is hiermee zo zeker als wat voorgoed gedicht. Hoewel – dat weet ik nu ook weer even zeker – het maar een tijdelijke voorziening is.

Advertentie