Opnieuw werd ik verrast door aanbod dat streamingdienst Netflix voor mij in petto had. Terwijl ik zo langzamerhand al beter had moeten weten, namelijk dat je gewoon erg je best moet doen om die kwalitatief hoogstaande serie of film te vinden. Ze worden je namelijk niet gebracht noch worden ze omstandig aangeprezen. Zonder dat duidelijk is wat de achterliggende redenen zijn van dat soort beleidskeuzes. Enfin, ik ben daardoor nog niet op een dwaalspoor terecht gekomen. Mijn zoektochten zijn tot op heden altijd beloond. Zo ook eergisteren, toen ik nog niet eens na veel vijven en zessen, maar eerder door een stom toeval bij een Italiaanse mini-serie uitkwam, “La vita bugiarda degli adulti”, oftewel ‘Het leugenachtige leven van volwassenen’. Een serie in zes delen welke gebaseerd was op de gelijknamige roman van Elena Ferrante, de schrijfster, of toch schrijvers (?), die ook verantwoordelijk is voor de zoveel geprezen romanreeks ‘De geniale vriendin’. En opnieuw speelde deze zesdelige serie zich af in Napels en stond de groei naar de volwassenheid en de ontdekking van de wereld van de volwassenen van een jong meisje centraal, evenals haar vriendschap met een meisje in wie het schrijverschap en het talent op het punt van ontplooien stond.
Een prachtige serie waarin het verhaal er nog niet eens zo toe deed om hem toch te kunnen waarderen. Wat echte springende punten waren voor mijn oordeelsvorming was de muziekkeuze an sich, die in belangrijke mate de sfeer van de hele vertelling bepaalde. Verder de aaneenschakeling van shots van Napels, zoals die stad waarschijnlijk nooit is te zien. Wat evenzo bijdroeg aan de genieting van de hele serie waren de steeds weer in beeld gebrachte observaties van de jonge hoofdpersoon van het gedrag van de volwassenen om haar heen alsook de authenticiteit van een aantal acteurs die daardoor het hele verhaal heel dicht bij de werkelijkheid, bij de rauwheid en de hypocrisie ervan brachten. Waar de jonge hoofdpersoon maar mee moest zien te dealen en dat ook meer dan overtuigend deed. Zowel in de vertelling zelf als in de rol die ze strak en to the poinnt wist neer te zetten. Met als gevolg dat deze Italiaanse serie toch een soort van lichtvoetigheid kreeg die een verademing was na al het gewicht en geweld dat de twee overigens voortreffelijke Amerikaanse series ‘Bloodline’ en ‘Ozark” bij mij in huis brachten. Waarmee ik gewoon gezegd wil hebben dat het eigenlijk best lekker was om weer thuis in Europa te zijn. Een beetje onder ons, zonder dat de kwaliteit daarbij ook maar iets in het geding was. Nee, “La vita bugiarda degli adulti” vond ik gewoon ouderwets fijn.
robschimmert 