Er zijn van die avonden die zich voorgoed vastzetten in je geheugen, vervuld als ze zijn van een zoete herinnering en een enerverende ervaring tegelijkertijd. Zo zal bij mij de avond van de twaalfde januari definitief geboekstaafd worden als een van de onvergetelijke soort, welke te vergelijken is met mijn eerste kennismaking met de Portugese fadozangeres Mariza tijdens haar optreden in het Amsterdamse Concertgebouw, nu alweer zo’n zes, zeven jaar geleden. Meeslepend en opwindend kon dat toen wat mij betreft gerust genoemd worden, met name toen zij na haar reguliere concert van twee uur nog een toegift van anderhalf uur voor haar rekening nam. Uniek, en nadien nooit meer door mij meegemaakt gedurende al mijn theaterbezoeken, hoewel er daarvan een aantal waren die er qua sfeer en ambiance ook zijn mochten. Dus eigenlijk was Mariza voor mijn gevoel onovertroffen tot afgelopen donderdag 12 januari, toen wij een optreden van Rufus Wainwrigh, begeleid door Amsterdam Sinfonietta, in het Parkstad Theater in Heerlen mochten bijwonen.
En met recht gebruik ik het woord ‘mochten’ omdat het vooral achteraf als een voorrecht had geproefd om dat concert van dik twee uur te hebben bijgewoond. Waarbij inspiratie, lol en muzikaliteit als de meest toepasselijke trefwoorden golden voor de expres aan songs en klanken die over de uitverkochte zaal met 1500 toeschouwers en luisteraars werd uitgestort, voor wie er geen ontkomen aan was om daar in volkomen ten onder te gaan. Dankzij de bezieling van Rufus Wainwright en Amsterdam Sinfonietta, waarbij talent, charisma en charme met name bij de eerstgenoemde om voorrang streden. Zoetgevooisd en veeltalig nam hij niet alleen het begeleidend orkest maar ook de hele zaal mee, telkens weer na een gevatte introductie, waarbij statements en engagement niet door hem geschuwd werden. Want vrijblijvendheid bleek voor Wainwright van de eerste tot de laatste minuut totaal niet aan de orde. Wat zijn gehele optreden daarmee meer urgentie gaf en het dus meeslepender en onvergetelijker maakte, juist ook door dat bindende slotakkoord in de vorm van ‘Hallelujah’ dat geheel a l’improviste werd uitgevoerd en zo die twaalde januari die aparte plaats in mijn herinnering bezorgde.
robschimmert 