Tussen Bilbao en Caceres

Morgen is het op de kop af drie jaar geleden dat we voor zes weken naar de Algarve vertrokken. Met de auto. Een rit van rond de 2300 kilometer die in drie etappes gereden zou worden. Een unieke belevenis omdat die zich midden in de winter zou voltrekken. Waarbij toch als grootste vraag vooraf gold hoe het weer zich zou houden. Want dat was voor ons toch het echte onbekende, gewend als we waren om in de zomers onze wegen naar het zuiden te zoeken.. Welnu, die vraag zou heel anders beantwoord worden dan wij vooraf hadden kunnen bedenken. En daar begint voor mij ook mijn actieve herinnering te werken. Met meteen al als opvallend feit dat op de vroege ochtend bij het vertrek op de tweede dag in Bordeaux de thermometer twee tot drie graden onder het vriespunt aanwees. Zo diep in het zuiden van Frankrijk dat soort kou. We konden onze ogen nauwelijks geloven zonder te weten waar dit een voorbode van was en wat die tweede reisdag voor ons in petto zou hebben. Hoewel dat al vrij spoedig duidelijk werd tijdens het traject door Les Landes, richting de Spaanse grens en het Baskenland. Want na nog geen tien kilometer kwamen we in dichte mist terecht, waarvan wij dachten dat die wel tijdelijk, dus een mistbank, zou zijn. Om toch gauw bedrogen uit te komen toen die mistbank zich tot een uitgebreid mistveld door de rest van Frankrijk ontwikkelde.

Tot aan Irun aan toe, dus tot net over de grens in Spanje. Waar we even, haast in een oogwenk, van de schoonheid van het Spaanse Baskenland mochten genieten, maar tegelijkertijd ook de treurigheid van de grauwe hoogbouw van de industriestad Eibar meekregen. Waarna, direct na Bilbao, voor ons het doek over Spanje viel en wij een bijna vijfhonderd kilometer lange tunnel van dichte mist inreden. Met een zicht van hoogstens dertig meter en dus net een hand voor ogen was de Spaanse hoogvlakte in zijn geheel voor ons en schijnen we, als we de kaarten en navigatie mochten geloven, Burgos, Valladolid en Salamanca te zijn gepasseerd zonder een teken van een van die steden te hebben meegekregen, noch ergens levende wezens te hebben gezien gedurende die hele rit van zes, zeven uur. Hoogstens een enkele vrachtwagen of personenauto die uiteraard wel bestuurd moest zijn door een mens. Op het oog een doodlopende straat dus door Spanje die nergens leek te eindigen, maar ons uiteindelijk, toen de avond viel, het licht van Caceres bracht. Waar, hoe symbolisch bijna voor ons die al nergens meer in wilden geloven, het feest van Drie Koningen uitbundig en in alle straten werd gevierd.

Advertentie