“Een onderduik” van een week in het Drentse land, in een tijd dat niemand daarover denkt of dezelfde kant op gaat. Er zijn slechtere dingen die je je zelf aan kunt doen, met zo’n opknapbeurt voor lijf en leden en niet te vergeten de geest. Want zo’n rondje Drenthe helpt je wel om alles weer gemakkelijker op een rij te kunnen zetten, in een wereld waarin hoe langer hoe meer dingen op hun kop komen te staan. Waardoor je het zicht op de werkelijkheid zoals die is, te snel kunt verliezen. Neem bijvoorbeeld de beeldvorming rond een figuur als Poetin. Wat weten we namelijk echt van die vent? Weinig om tot een afgewogen en afgerond voordeel over de persoon zelf te komen. Dit is een gewaagde aanzet, omdat het verleidelijk is om het beeld over hem te laten bepalen door al het verschrikkelijks dat hij in beweging heeft gezet. In de Oekraine, in zijn eigen land, in Aleppo, Grozny of waar dan ook. Natuurlijk zegt het feit dat hij voor al die ellende uiteindelijk verantwoordelijk is, iets over hem. Dat hij geen scrupules kent, dat hij tript op macht, dat een mensenleven voor hem kennelijk niet telt. Maar is daarmee en daardoor het beeld van zijn persoonlijkheid, van zijn karakter, van zijn onhebbelijkheden wel zo precies geschetst? Is daarmee een afdoende typologie van de Poetin zoals die zich laat zien, wel een feit?
Naar mijn idee niet en weten we in feite nog niets van de figuur die Poetin is, die als taxichauffeur in Sint Petersburg begon en via de rangen van de KGB en de nodige machinaties zijn huidige status wist te bereiken. Welke persoonlijke bagage bracht hij daarvoor met zich mee? En dan lijkt de duivel toch echt schuil te gaan in de details en blijkt hij zich in al zijn slechtheid niet meer te kunnen verstoppen. Met zijn bijna manische drift om zich te beveiligen door middel van een persoonlijk leger van 150.000 man, met die paranoide angst om ziek en besmet te worden getuige de afstand die hij behoudt tot gesprekspartners, ook wereldleiders, die tegenover hem op veertig meter afstand aan een lange tafel geplaatst worden. De ijdeltuit in hem openbaart zich als hij zich bij voortduring laat fotograferen terwijl hij met ontbloot bovenlijf aan het vissen is geslagen. En last but not least plus de druppel die de emmer van zijn verwrongen persoonlijkheid doet overlopen, de wijze waarop hij bij zijn eerste ontmoeting als staatshoofd met Angela Merkel haar tegemoet trad. Wetende dat zij doodsbang was voor honden schrok hij er niet voor terug om zijn hond bij die ontmoeting mee te nemen, deze los te laten lopen en op de verstijfde Merkel af te laten gaan. Een staaltje machtsontplooiing waarin elk fatsoen en iedere beschavingsvorm ontbrak, dus des te typerender voor de Poetin aan het begin van het ontstaan van zijn imperium. Een staaltje waarin hij zich het meest heeft doen kennen en dat denkelijk de sleutel is om het raadsel Poetin voorgoed te ontcijferen.
robschimmert 