Twee maten

Hoewel het al meer dan acht maanden dagelijkse kost is, wil mijn woede om de Russische barbarij, de agressie, redeloosheid en leugenachtigheid, maar niet minderen. Integendeel zelfs, het koken van mijn gemoed neemt alleen maar toe. Met name als ik weer aanloop tegen het zonder met de ogen knipperen meten met twee maten door de bandieten die hun plek in het Kremlin hebben gevonden. Want je moet het maar durven. Gewoon onbewogen en spijkerhard betogen dat elke aanval op het Russisch grondgebied, of nog mooier, iedere inbreuk op de Russische territoriale integriteit, beantwoord kan worden met de uiterste middelen, behorend tot het kernwapenarsenaal. The bloody limit! Want onderwijl worden steden en dorpen in de Donbas en Zuid-Oekraine plat geschoten, met de grond gelijk gemaakt en bovendien wordt alles er aan gedaan om de rest van het Oekraiense volk voor de onverbiddelijke winter in de bittere kou te zetten door al hun energie – en watervoorzieningen de vernieling in te bombarderen. Alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is en een land als Oekraine geen territoriale integriteit heeft.

Dat gebeurt dus gewoon, dat doen de Russen dus zonder aarzelen en problemen, waarbij de omkering van waarheid en werkelijkheid als het middel van rechtvaardiging voor hun oorlogsmisdaden geldt. En het gaat maar door, met alleen maar afnemend mededogen naarmate de kansen van de Russen op het slagveld minder worden. Geen middel wordt onbetuigd gelaten om hun slinkende kansen alsnog te keren. Wat is er nog heilig voor de Russische barbarij? Een stuwdam al zeker niet. De deportatie van bevolkingsgroepen naar verre Russische oorden evenmin. Aan rechten van de mens of oorlogsrecht wordt er blijkbaar niet gedaan, want die zijn kennelijk niet in het Russisch geschreven. Met als gevolg een monsterlijk vertoon door een losgeslagen Russische horde, waar geen maat op staat en waar geen maat voor wordt gehanteerd, waar die ieder ander wel of zelfs dubbel wordt genomen. En dat dat zonder ophouden en ook onverbloemd wordt gedaan door en in naam van een man die nu in dezelfde adem genoemd kan worden als Hitler en Stalin, doet mijn bloed dus dagelijks steeds meer van woede koken.