Gemengde gevoelens

Het mogen gerust gemengde gevoelens genoemd worden waarmee ik vanmiddag, op de laatste zondag van oktober, met een wintertijd die net van start was gegaan, zat te genieten van de onverwachte buitenkans die de nazomer met haar tweeentwinig graden mij bood. Wat belette mij met een Justinianusbier en een zorgvuldig bereid videeke binnen handbereik om op het terras van de Vijlerhof het leven eens uitgebreid en welgedaan te vieren? Zeker na die meer dan 10.000 stappen die ik volgens mijn Stappenteller in de naburige Vijlenerbossen achter mij had gelaten. Wie deed mij nog wat en mocht ik misschien van dat prachtige weer profiteren? Een meer dan voor de hand liggende gedachte en zo op het eerste gezicht een terecht gevoel, dat mijn omgeving ter plekke net zo uitstraalde. Maar zodra vanzelfsprekendheid de kop op gaat steken, of in ieder geval het idee dat de dingen nu eenmaal lopen zoals ze lopen en dat je daar dan ook maar voluit van moet genieten, of sterker nog profiteren, wil het bij mij toch gaan kriebelen.

Zo ook vanmiddag. Omdat wat zich als buitenkans aan mij voordeed, bij nadere beschouwing toch zo gewoon bleek te zijn geworden dat het de naam van buitenkans eigenlijk niet meer verdiende. Die zogenaamde Indian Summer, waar we tien, twintig jaar geleden nog van ondersteboven konden raken, begint namelijk zo langzamerhand een jaarlijks terugkerend verschijnsel te worden. Waardoor je gewend raakt aan die Zuideuropese sfeer in oktober. Zo gewend dat die uitzonderlijke warmte je evenzeer zou kunnen verontrusten als het lastig is om de verleiding te weerstaan om er toch maar welgemoed en welgedaan van te genieten en te profiteren. Dat heet dus ambivalentie, een spagaat. Wat dus die typisch gemengde gevoelens van mij zijn aan het worden op het snijvlak van de zomer – en wintertijd. Met de verontrusting toch als boventoon.

Advertentie