Het geweten van Macron

De vent die minstens vijfduizend doden in Marioepol op zijn conduitestaat mag bijschrijven, die er verantwoordelijk voor is dat vier miljoen Oekrainers hun land zijn ontvlucht en dat een op de twee Oekraiense kinderen geen thuis meer heeft, die de bevolking van Charkiv haar metro in heeft gejaagd om te schuilen voor zijn verwoestende bombardementen, die na Grozny en Aleppo ook Marioepol met de grond gelijk heeft gemaakt, die Oekraine in iets meer dan vier weken tijd vijfhonderd miljard euro schade aan woningen, wegen, fabrieken en gebouwen heeft toegebracht, daarvan is het toch niet teveel gezegd dat hij bloed aan zijn handen heeft. Wat eigenlijk, als je in dit verband zo mag spreken, een understatement van het zuiverste water is. Want zien we hier niet het prototype van de oorlogsmisdadiger, van de slager, de bandiet pur sang, bij wie de slechtheid van figuren als Milosevic, Karadzic en Mladic maar danig verbleekt en in feite totaal niets voorstelt.

En zo’n vent, Poetin dus, afgietsel van de door hem zo bewonderde Stalin, zou geen slager of oorlogsmisdadiger genoemd mogen worden? Zoals Joseph Biden dat uit volle overtuiging deed. En gaf hem dus eens ongelijk. Des te vreemder en zorgelijker was de haast spastische reactie van de Franse president Macron, die dat soort uitspraken dus niet vond kunnen. Hij was namelijk nog in gesprek met Poetin, alsof dat in de gegeven omstandigheden de gewoonste zaak van de wereld was en eigenlijk niet betiteld moest worden als verraad aan het door die Poetin geteisterde en op de vlucht gejaagde Oekraiense volk. Of werd Macron hier het gras voor de voeten weggemaaid, omdat zijn verkiezingsagenda juist van hem vroeg om in enige mate voor het oog van de wereld en het Franse volk mooi weer en de zogenoemde vredesduif naar die Russische slager te spelen? Waarbij het geweten en de moraal van Joseph Biden dus heel slecht van pas kwam.