Zie het leven verder gaan

Het lag natuurlijk dik voor de hand en er kon vergif op ingenomen worden. Want waarom zou mijn probleem, mijn dilemma, zoals ik dat een paar dagen geleden beschreef, dat van anderen zijn? Het leven gaat immers door om maar eens de grootste dooddoener en rotsmoes vast te pakken. Het is een kwestie van effen aanhaken bij een nationale actie en het geweten is compleet gesust, waarna het weer vort met de geit kan, de schrik voorbij is en de eventuele gewetensnood afgekocht. Je kan immers niet eeuwig stil blijven staan bij het leed van anderen, laat staan bij alle ellende in de rest van de wereld. Het zal allemaal wel zo zijn en waarschijnlijk ook niet anders kunnen, maar schrijnen doet het wel, dat onbekommerd door gaan met het eigen leven en de eigen sores inschalen op het niveau van een wereldprobleem, zonder verder een gepast gevoel voor verhoudingen. Omdat rampspoed kennelijk op enig moment went en daardoor makkelijk verdrongen wordt of op de achtergrond in het eigen besef raakt. Waardoor het leven van alledag verder gaat, moet, heet de wegwezer die onze gemoedsrust richting geeft.

Met de meest bizarre gevolgen en gedragingen van dien, althans geplaatst in het perspectief van dit moment en die ik daarom niet meer onder mijn pet geschoven krijg. Want hoe moet ik anders die man klasseren, die midden – vijftiger, bij wie de tranen gisterenavond over de wangen rolden van het verdriet na afloop van de door zijn club Ajax verloren wedstrijd in de Johan Cruyff Arena. Alsof de wereld verging en het leed daarover onbeschrijfelijk was en er in Oekraine niets aan de hand was. Of wat te denken van die vrouw die deel uitmaakte van de organisatie van de aankomende Koningsdag in Maastricht en die zich opgezadeld wist met een levensgroot probleem dat zij dan ook uitgebreid verwoordde? Want de kwestie die haar geheel in beslag nam was de omstandigheid dat koningin Maxima de gewoonte heeft om zeer hoge hakken te dragen. Leuk, mooi, maar verre van handig in de binnenstad van Maastricht die nu eenmaal bekleed is met kinderkopjes. Blijkbaar een aangelegenheid waar je mooi mee opgescheept kunt zijn als je het Hare Majesteit zo nadrukkelijk naar de zin wilt maken. Maar om dat nou zo op te blazen dat het het leed in Kiev of Marioepol hoorbaar overstijgt, dat hoef ik toch niet te begrijpen, wil ik ook niet begrijpen omdat zulke pietlutterij mij echt tegen de borst stuit.