Dilemma’s van een blogger

Niets zo louterend, zo helend voor de geest als een oorlog, een bloedig en gewelddadig conflict, direct bij je om de hoek. Omdat de andere kant op kijken eenvoudigweg onmogelijk is. Zo veel ben ik de afgelopen twee weken wel wijzer geworden. Alles blijkt opeens volledig andere verhoudingen te hebben gekregen en zinkt in het niet bij het onpeilbaar lijden van zovele miljoenen in de Oekraine, bij wie het bestaan al zijn pijlers heeft verloren. Voor wie huis en haard en de veiligheid ervan loze begrippen zijn geworden. Daarbij vergeleken wordt iedere zorg, bijna elk probleem, zoals wij die gewoonlijk hebben, te alledaags, banaal en nauwelijks nog het benoemen waard. Want waar hebben we het nog over als we onze dagdagelijkse sores in ogenschouw nemen en eens op de juiste waarde, namelijk tegen de geldende koers van vandaag, schatten? Wat blijft er dan nog helemaal van over? Belangrijk is er dan weinig meer, omdat belangrijk grotendeels gereduceerd blijkt tot een zogeheten lekker belangrijk, heb ik zelf dus al vaker gemerkt.

Want wat is, terwijl er zo overduidelijk wereldgeschiedenis wordt geschreven, nog de moeite van het beschouwen waard? Zeker als je, daartegen afgezet, je eigen nederigheid ervaart en dus nauwelijks weet ervan hebt hoe je nog wat zinnigs te melden kunt hebben. Mag ik dat mijn worsteling van dit moment noemen? Ik zou graag en veel willen schrijven. Maar het moet er wel toe doen. En dat gaat zoals gezegd heel moeizaam, het maken van dat schrijvend gebaar dat wel precies in dit moment past en de exacte urgentie heeft. Was ik maar zoals al die Groningers die naadloos begrepen wat er van hen op dit moment werd verwacht. Namelijk niet zeuren over die scheuren in hun woningen die zij in tegenstelling tot al die Oekrainers nog hebben, en dus akkoord gaan met de gaskraan die weer verder open gaat. Omdat nood nu eenmaal wet breekt. Ik wou dat ik ook zo’n steen kon verzetten, al was het maar op schrift of op papier. Machteloosheid heet dat, geloof ik.

Advertentie