Natuurlijk kan ik het niet laten. Het zal wel de Calvinist in mij zijn die ik niet het zwijgen krijg opgelegd. Maar zou je ook niet? Want mag ik het misschien roerige en onoverzichtelijke tijden noemen waarin wij leven? Waarin het blijkbaar erg lastig is om de maat te houden of de goede verhouding te vinden. Kijk maar eens om je heen en verbaas je over alle absurditeit die zich ineens voordoet, althans die vorm krijgt als het in het verlengde van de oorlog in de Oekraine wordt geplaatst. Waar zijn we dan mee bezig en waar hebben we het eigenlijk nog over? Juist vandaag als hele contingenten het nog hartstikke nodig vinden om carnaval te vieren. Je moet er maar op komen. Tenzij je gewend bent om in een eigen bubbel te leven en je kop vooral in het zand gestoken te houden. Dan ga je natuurlijk voor die banaan en heb je overal lak aan, want zijn je eigen sores meer dan zat en die van een ander in principe ver van het eigen bed. Zo, en niet anders kan ik dat gedrag alleen maar zien en weiger ik het ook maar voor een fractie te begrijpen als het een qua leeftijd min of meer volwassen afkomst heeft. Waarmee het jonge volk eigenlijk in feite verontschuldigd is.
Omdat vrijheid, blijheid en jonkheid in elkaars verlengde liggen en ook horen te liggen. Zodat het plezier en het carnaval aan hen van harte wordt gegund. Waar het dan wat mij betreft ook echt bij blijft en voor het overige gezond verstand en empathie alleen maar aan de orde behoren te zijn. Want stel je toch het volgende eens voor. Je zal maar vluchteling zijn en de beelden van de brandhaard die Kiev of Charkov is, nog op je netvlies hebben en na een uitputtende tocht zo maar plompverloren ergens in het zuiden van Nederland aankomen en daar geconfronteerd worden met de waan van de dag die Carnaval heet en ook is en zich laat zien in de meest groteske vermommingen, uitdossingen en gedaanten. Dan geloof je je ogen toch niet en lijk je waarachtig niet van de hel in de hemel te zijn beland, maar een volgende nachtmerrie te moeten ondergaan. Want wat wij hier vandaag en morgen met ons volle verstand doen, gaat toch alle perken te buiten en verhoudt zich totaal niet tot de rampspoed waarin de Oekraine zich bevindt. Vandaar dat het hier best een paar onsjes minder met al het gespring en plezier zou kunnen en ook zou mogen. Gewoon uit respect en uit mededogen.
robschimmert 
Dovemansoren.
De ver van mijn bed show wordt nu de dicht bij mijn bed show. Maar ik ben natuurlijk een ouwe man uit het gelukkige tweede interbellum.