Vandaag weer eens een stukje Limburgensia, met van die typische couleur locale. Waarbij we deze keer zo diep in het hart van de provincie terecht komen dat het bijna niet authentieker kan, zonder dat het grotesk of curieus wordt. We gaan namelijk naar De Boesj, Koningsbosch voor de niet-Limburger, een kerkdorp dat haast aan alle kanten door Duitsland omsloten wordt zonder dat het een echte enclave kan worden. Jaren aaneen doorkruiste ik De Boesj ’s ochtends en ’s avonds, op weg naar mijn werk in Roermond of naar thuis in Schimmert. Het was de leukste, rustigste en tegelijk ook de meest spannende route, omdat ze mij nog een tijdlang voerde over de zogenoemde Internationale – of Selfkantweg, die van Brunssum naar Koningsbosch liep over Duits grondgebied, zonder dat de mogelijkheid bestond om er ergens af te slaan. Waardoor het voor mij wat meer had dan het saaie alternatief over de toen al hondsdrukke A2. Op die dagelijkse rit reed ik dus ook steeds door De Boesj, over de doorgaande weg daardoorheen, de Prinsenbaan, die toen al, in de vroege negentiger jaren, berucht was bij elke automobilist omdat er steevast, op iedere dag en elk moment geflitst en geknipt werd. Ik was van meet af aan gewaarschuwd en reed nog liever langzamer dan vijftig. Met als gevolg dat ik de omgeving van die Prinsenbaan goed kon opnemen.
Waar een bepaald pand mij al meteen opviel omdat ik het op die plek en in die context geen plaats wist te geven. Want ver buiten de bebouwde kom van nog altijd De Boesj lag daar zo maar en onverwacht Modehuis Gertie de wereld en het voorbijgaand verkeer toe te lachen. Met voor mij op dat moment al de dwingende vraag wat je met zo’n nering daar hebt te zoeken, op ruime afstand van de bewoonde wereld. En al die jaren dat ik daar elke dag reed en dat modehuis passeerde bleef die vraag mij bezig houden, werd ze door het verlopen van de tijd in feite alleen maar dwingender, te meer omdat ik helemaal niets zag veranderen. Want hoe kon je daarmee en zo op die plek een boterham verdienen? Die vraag bleef zich herhalen met het verstrijken van de tijd en elke keer dat ik er na mijn pensionering nog wel eens langs kwam, en begon zich zodoende meer en meer te ontpoppen tot een levensgroot raadsel. Een spoor van leven was er namelijk nooit te bekennen, afgezien van het feit dat er wel altijd een lamp brandde, zij het niet in overdrachtelijke zin, voor zover ik dat kon overzien. Maar na gisteren is Modehuis Gertie van een raadsel een mysterie geworden. Want na meer dan dertig jaar bestaat het en overleeft het daar in die leegte van de Prinsenbaan nog steeds. Ik zag het er nog altijd pontificaal en net zoals in 1991 liggen. Ogenschijnlijk onaangedaan en waarschijnlijk in afwachting van het moment om een echt Limburgs monument of instituut te worden.
robschimmert 