Hypocrisie in de polder

Waar we in Nederland goed in zijn, dat is in het serveren van mosterd na de maaltijd. Het paard achter de wagen spannen kunnen we als geen ander. We excelleren als de koe in de kont gekeken moet worden. En verdomd, we hebben ook nog eens het meeste gelijk achteraf, zijn we logischerwijs geneigd om te denken en zelfs te geloven. Maar zou je ook niet met zo’n zedeprediker als Klaas Knot, president van De Nederlandse Bank, die als de ware bovenmeester de wijsheid in pacht heeft en dat ook van harte uitdraagt. Zonder een spier te vertrekken, maar kennelijk onder de indruk van het gewicht van het moment, was hij toen hij namens die Nederlandse Bank schuld bekende en diep door het stof moest gaan voor de rol die die bank had gespeeld bij de instandhouding van de slavernij, zo’n tweehonderd jaar geleden. Met dus een deemoedige Klaas in de hoofdrol, welke zichtbaar de last van een onverwerkt verleden droeg, een last die blijkbaar zwaar op de schouders van hem als hoogste baas drukte. Een kwetsbare Klaas was er te zien. Kwetsbaar voor het oog, maar tegelijk ook als de ware kampioen van de koopmanshypocrisie. Want had zijn bank niet heel lang geprofiteerd van die slavernij, haar voordeel ermee gedaan?

Waardoor dat jammeren tweehonderd jaar na dato niet eens meer correct te noemen is noch krokodillentranen billijken, maar uitsluitend schaamte rechtvaardigen over zoveel onbeschaamdheid achteraf. Hoewel diezelfde Knot daarin weer overtroffen wordt door Rutte die niet wist hoe snel hij erbij moest zijn om zijn excuus te maken voor alle extreme gewelddadigheid die door Nederland bedreven werd toen het vond dat de Indonesische onafhankelijkheidstrijd vlak na WO II met harde hand moest worden bestreden. Ook zo’n laf verhaal op het meest verkeerde moment nu bijna geen betrokkenen meer in leven zijn. Ja, dan heb je stukken makkelijker praten dan die eenling die in 1969 de kat al eenzelfde bel aan bond. Waardoor Rutte gewoontegetrouw weer eens haantje de voorste kon zijn om de beste beurt te maken, hoewel die in de gegeven omstandigheden en bijna tachtig jaar na dato er in feite totaal niet meer toe doet. Want zo flink zijn we dus in Nederland wel. Om als het geen pijn meer doet nog eens met de billen bloot te gaan. Oftewel, schijnheiligheid kon wel in de vaderlandse polder uitgevonden zijn. Te oordelen naar de mate waarmee ze wordt uitgedragen en vertolkt door onze meest gewichtige bestuurlijke vertegenwoordigers, die – het moet gezegd – voor de gelegenheid wel altijd het goede gezicht weten op te zetten. Hoewel het een hypocriet en politiek incorrect vertoon blijft.

Advertentie