De groeten aan Beijing

Verdomd, als het niet waar is, verzuchtte ik, toen ik ergens de volgende tekst over het beleven, het ondergaan van de Olympische Winterspelen las: ‘Daar zaten verrassingen tussen, maar echt kippevel kreeg ik er niet van. Misschien ligt dat aan mij. Wellicht neemt de mate waarin sport je raakt af naarmate je ouder wordt, komt er een moment waarop je alle variaties van verrassing hebt gezien en zelfs in het uitzonderlijke de doorsnee herkent’. Het vergaat mij dus precies zo en misschien nog wel een graadje erger. Waardoor ik helemaal niet meer de moeite neem om echt voor televisie-uitzendingen van dat sportgebeuren uit Beijing te gaan zitten. Ik krijg bij toeval nog wel eens iets mee, maar word er dan niet meer koud of warm van. Sterker nog, vaker bekruipt mij dan het gevoel dat ik eigenlijk niet weet wat ik er mee aan moet. Want waarom moet ik nu ineens razend enthousiast worden voor Nederlandse prestaties in een sport die mij het hele jaar niet interesseert. Wat zou ik moeten hebben met rodelen, skeleton, snowboarden, freestyle en weet ik wat nog meer? Nul dus. En al helemaal niet omdat het IOC of de NPO dat verordonneert.

Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. En verder heb ik, zoals de schrijver hiervoor al betoogde, alle kunstjes al vaak genoeg gezien om daar nog ondersteboven van te raken. Dus hangt de vlag er wat mij betreft dus zo al voor en is mijn belangstelling helemaal verflauwd sinds wij in Nederland helemaal geen winter meer hebben. Daardoor is wintersport een bezigheid geworden die bijna illusoir genoemd kan worden, want beoefend wordt in een ver buitenland, in een wereld die de mijne niet meer is, althans er een is die ik niet meer ken of herken. Met als gevolg dat de Olympische Winterspelen een soort van poppenkast worden die ergens ver weg plaats vinden en zodoende niet meer tot mijn wereld gerekend kunnen worden. Welke vervreemding en afstand alleen maar groter wordt doordat de natuurlijke omstandigheden van sneeuw en ijs ook nog eens alleen maar meer en meer nagebootst worden en het aantal disciplines in alle sporten en stijlen tot voor mij kolderieke hoogten schijnt te moeten toenemen. Met als gevolg de voor mij steeds dwingender wordende vraag of ik voor al die fratsen en kunstgrepen nog warm moet lopen. Nee dus, ik krijg het er alleen maar koud van en mijn hart voor de Olympische Winterspelen verkilt daardoor gewoon meer en meer.

Advertentie