De toestand in de wereld van nu

Hoewel het mijn tijd gerust zou kunnen duren, omdat ik niet meer zoveel te leven heb als de meesten onder ons, wilde ik het daarbij toch niet laten en mijzelf het ook niet te gemakkelijk maken. Daarvoor sta ik toch nog teveel midden in het leven. Wat ik mij eens te meer bewust ben, juist op de dag van vandaag, de zesde januari, waarop op de kop af een jaar geleden een wild geworden menigte in Washington het Capitool bestormde om te voorkomen dat de wettig verkregen overwinning van de Democratische presidentskandidaat Biden formeel bezegeld zou worden. Aanvankelijk stomverbaasd en tegelijk ietwat geamuseerd keek ik naar dat spektakel dat zich op dat moment wel erg ver van mijn bed leek af te spelen. Maar met het vorderen van de tijd is dat sentiment mij behoorlijk vergaan, doordat mij steeds duidelijker werd dat hier veel meer aan de hand was dan wat op het eerste gezicht op een soort van burgeroproer leek. Het bleek namelijk een topje van een vervaarlijke ijsberg te zijn, de uiting van een uitgesproken antidemocratische tendens die onder impuls van de vorige president Trump vat had gekregen op de Republikeinse partij en belangrijke, spraakmakende delen van de Amerikaanse samenleving. Zeer verontrustend, te meer omdat in de maanden daarna dat antidemocratische gemoed zijn neerslag kreeg in verkiezingswetgeving op het niveau van vele, verschillende Amerikaanse staten.

Met als enig doel om een Republikeins verlies bij enige volgende verkiezing zoveel als mogelijk te voorkomen en een hernieuwd presidentschap van Trump in 2024 een feit te doen worden. Een ware nachtmerrie. Een worst case scenario. Een inktzwart perspectief, vooral voor het Europese continent, waar Trump, zo heeft de ervaring ons inmiddels geleerd, zich niets gelegen aan zal laten liggen. Zodat het aloude bondgenootschap, de NAVO – alliantie, als steun en bescherming in donkere en dreigende tijden gevoeglijk vergeten kan worden. Ik maak mij in elk geval geen enkele illusie, nu ik weet dat Poetin tot 2035 verzekerd is van de macht in Rusland en hij steeds meer op zijn poot begint te spelen in de richting van Europa en de NAVO. Hij ruikt immers zijn kans met de naderende komst van een volgend presidentschap van Trump en door de wetenschap dat de Europese eenheid meer schijn dan werkelijkheid is met autoritaire regimes in Hongarije en Polen als voortdurende twistappel. Europa is in feite zwakker dan ooit en heeft zonder de steun van Amerika militair helemaal niets in te brengen, weet Poetin als geen ander nu hij de invloedssfeer van Rusland wil uitbreiden en dat land weer tot de gerespecteerde, of misschien wel gevreesde, wereldmacht wil maken. Dat schoot mij vandaag door het hoofd. En eerlijk gezegd, werd mijn humeur er niet beter op naarmate ik meer terugkeek op die zesde januari van een jaar geleden. Met name omdat nergens een echt gevoel van urgentie te zien of te ontdekken is. Want corona, de delta – en omikronvariant lijken stukken verontrustender. En dat is nou precies wat schone schijn wordt genoemd.

Advertentie